Είμαι καλεσμένη σε μια ομιλία, η πρώτη μου για την εταιρία μου και για όσα επί 15 χρόνια κάνω και κρυβω. γόβες.
Ο φόβος μου δεν περιγράφεται. Η αντίσταση ξεκίνησε 3 μέρες πριν. Η άρνηση μου τεράστια, τόση που με έκανε να κλάψω, να φανώ μικρή στα μάτια της ομάδας που με τεράστια υπομονή χάιδευε τη μικρή μέσα μου, να νιώθω ανακατοσούρα στο στομάχι μου, ναυτία, νύστα και όλα όσα μπορεί να φανταστεί κανείς.
Δεν ήταν αυτά που θα πω, τα ήξερα και ήμουν ασφαλής. Ήταν ότι για πρώτη φορά θα μιλούσα ως εγώ, για μένα, για όσα έχω κάνει, για όσα μπορώ να δείξω με καμάρι και περηφάνια.
Από που προκύπτει αυτή η άρνηση;
Είχα μάθει να είμαι κρυμμένη στη γωνία μου. Να χαρίζω το χρόνο και την ενέργεια μου σε άλλους. Και όχι μόνο την ενέργεια και το χρόνο. Χρήμα και έργα, ιδέες και λύσεις που εμένα μου φαίνονταν αστεία αλλά για κάποιους άλλους ήταν αδύνατο να τα σκεφτούν. Και κάπως έτσι, επέλεγα το παρασκήνιο. Εγώ και η εταιρία μου. Επί 15 χρόνια κρυφή και παράλληλη με άλλες δουλειές.
Δεν υπάρχει λογική εξήγηση.
Ή μάλλον υπάρχει αλλά είναι να το δούμε σε άλλο κεφάλαιο αυτό. Είχα πάντως μια καλή εξήγηση και έναν σκοπό ιερό. Να δυναμώνω άλλους γιατί εγώ τα ξέρω, είμαι αρκετά δυνατή και όποτε θέλω μπορώ να βγάλω τη μαγική μου δύναμη και να κάνω τα μαγικά μου για μένα. Αμ δε… ωραία η καραμέλα, αλλά δεν είναι έτσι. Το imposter καλά κρατεί, και αν δεν το δει κανείς θα τρέφεται από το πόσα πολλά έδωσε και δεν πήρε τίποτα.
Πίσω στην ιστορία, τόσο μεγάλος ήταν ο φόβος μου που “είδα” ότι θα είναι στην ημερίδα ο πρώην εργοδότης μου. “Είδα” ακόμα και τη στιγμή που μου κόβονται τα πόδια μου στην όψη του. Λες και μου είχε χαρίσει κάτι από όλα όσα θα έλεγα κι εγώ θα το έδειχα ως δικό μου έργο τέχνης.
Φοράω το ίσια μου παπούτσια, νιώθω άνετα και ωραία, Εγώ και σε όποιον αρέσω!
Οι κόκκινες γόβες στο backpack μου. Στέκομαι με την ομάδα μου στο πεζοδρόμιο και λίγο πριν μπω αναρωτιέμαι…τα flat ή τις γόβες; Τα flat, τις γόβες, όχι τα flat να είσαι άνετη και στο comfort zone σου. Όχι τις γόβες και ας πονάς. Και ας έχεις δέκα χρόνια να βάλεις τακούνι, και ας είναι too much. Γόβες it is!
Μπαίνω μέσα με αέρα, έχω ήδη νικήσει τον εαυτό μου. Μεγάλη ελευθερία. Το ασανσερ ανοίγει και μπροστά μου αυτό που είχα “δει”. Το άσπρο μου πρόσωπο και τα κομμένα μου γόνατα ήταν γεγονός.
Αφού σκέφτηκα πάνω από 10 φορές να ακυρώσω, να ξαναμπώ στο ασανσέρ και να φύγω, μετά τον ώμου που βρήκα να πω τον πόνο μου, είδα τις γόβες μου!
Έτρεξα στην τουαλέτα, και στον πρώτο καθρέφτη με ρώτησα δυνατά αν το παρελθόν μου αξίζει να του χαρίσω έστω και λίγο από το μέλλον μου.
Σε δέκα λεπτα, δυνατή και έχοντας νικήσει τον εαυτό μου για δεύτερη φορά, πήρα φόρα και ξέχασα τα πάντα. Τότε ήμουν εγώ! Η αφοσίωση και η αποφασιστικότητα θα σε οδηγήσουν καθημερινά στα βήματα που χρειάζονται για την εκπλήρωση του σκοπού σου.
Συμπέρασμα: Δώσε στον εαυτό σου την άδεια να προχωρήσει χωρίς φόβους και την δυνατότητα να αντιμετωπίσεις τις πιθανές δυσκολίες χωρίς να τα παρατήσεις με τις όσες στραβές.
Leave feedback about this