Να ‘μαστε καλά, να μεγαλώνουμε

Να ‘μαστε καλά, να μεγαλώνουμε

Προσδεθείτε γιατί σήμερα ούτε θα φιλοσοφήσω, ούτε θα ασχοληθώ με τις ανθρώπινες σχέσεις. Θα κάνω μία βουτιά σε ανασφάλειες μέσα από ένα γνήσιο reality check. μεγαλώνουμε.

Αφορμής δοθείσης από τα πρόσφατα γενέθλια μου, στις σκέψεις μου έντονα βρίσκεται μια φράση την οποία θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ασυναίσθητα φέτος, ίσως επειδή έκλεισα τα 35; Ίσως επειδή όσο μεγαλώνουμε φοβόμαστε παραπάνω; Ίσως επειδή η παιδική ανεμελιά κάθε χρόνο ξεφτίζει και ξεμακραίνει; Ίσως γιατί όλα τα γενέθλια δεν είναι πάντα τα ίδια; Ασυναίσθητα πάντως λαμβάνοντας ευχές, αντευχόμουν “να ‘μαστε καλά, να μεγαλώνουμε“.

Πέντε λέξεις, πολλαπλά νοήματα. Θα εξηγηθώ κατωτέρω.

Κάθε χρόνο τα γενέθλια μας, σηματοδοτούν την έναρξη ενός ακόμα δικού μας κύκλου, γύρω από τον ήλιο. Ο χρόνος αυτός κουβαλάει μαζί του νέες εμπειρίες, χαρούμενα μα και λυπηρά γεγονότα. Άνθρωποι νέοι έρχονται στη ζωή μας και άλλοι που ήταν εκεί για χρόνια, «φεύγουν». Μαζί του όμως, αυτός ο κάθε ένας χρόνος που φεύγει, κουβαλάει και τα εμφανή σημάδια τού πάνω μας, ως η αυτάρεσκη απόδειξη και/ή υπενθύμιση του, προς εμάς, πως ό,τι, μα ό,τι και να γίνει στο τετραδιάστατο σύμπαν μας (*για τις ενστάσεις σας, απευθυνθείτε στον κ. Νανόπουλο), ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ το αέναό του ταξίδι.

Και κάπως έτσι, γύρω στα 32, θυμάμαι πρώτη φορά άρχισα να παρατηρώ ότι, εκείνο το λακκάκι που σχηματιζόταν όταν χαμογελούσα με την καρδιά μου, πλέον συνδέεται με μια αμυδρή γραμμούλα, τη γνωστή σε όλους μας ρυτίδα. Κάποια άλλη μέρα ξύπνησα και το κατάμαυρο κατά τ ‘άλλα μαλλί μου είχε μικρές- μικρές άσπρες πινελιές. Να μην μπω στο θέμα “με πονάει η μέση” που αυτόματα γίνεται θέμα συζήτησης για όλους εμάς τους βασανισμένους 30άρηδες, ανεξαρτήτως φύλλου και φυσικής κατάστασης.

Άλλοτε πάλι στο πρόσφατο παρελθόν, έχει τύχει να έχω συμμετάσχει σε σαββατιάτικη συζήτηση μεταξύ φίλων μου αρσενικού γένους, με τη συνοδεία ενός freddo espresso (πάντα σκέτος), αναφορικά με το αν, ένα ταξιδάκι στην Κωνσταντινούπολη, για εμφύτευση μαλλιών, είναι μία καλή ιδέα για μια παρέα μαντραχαλάδων αρουραίων.

Δεν θα το παίξω «ανετίλα», ούτε θα κουνήσω το δάχτυλο στρουθοκαμηλίζοντας, προβάλλοντας δηλαδή τις ανασφάλειες ηλικίας των άλλων, χώνοντας τις δικές μου. Ξεκάθαρα, φρίκαρα όταν συνειδητοποίησα ότι έχω άσπρες τρίχες και ακόμα περισσότερο φρίκαρα, όταν κατάλαβα ότι πρέπει να τρώω δύο ώρες από τη ζωή μου κάθε μήνα, μέσα σε ένα κομμωτήριο για να βάψω τη ρίζα που αποφάσισε ότι θέλει να βγαίνει άσπρη. Ειδικά εγώ, που για πολλά πολλά χρόνια, τα Σάββατα ήμουν πάντα πολύ απασχολημένη, πίνοντας καφέδες και προσπαθώντας να συνέλθω από το hangover που μου προκάλεσαν σαφώς τα τελευταία σφηνάκια της προηγούμενης νύχτας και όχι τα 9 τζιν τόνικ που κατέβασα ανεπιφύλακτα.

Ξαφνιάστηκα επίσης, όταν απασχόλησα (για λίγο ευτυχώς) το μυαλό μου, με τη σκέψη αν χρειάζομαι botox, γιατί ταυτόχρονα ήθελα να βροντοφωνάξω “τι botox και κουραφέξαλα, εγώ νιώθω ακόμα παιδί“. Άσε που, τα λεφτά του botox τα είχα κάνει εισιτήρια για εξωτερικό, ή τα είχα ήδη πιεί , ή τα είχα ήδη φάει, ή τα είχα ήδη ξοδέψει με τα καινούρια αποκτήματα μου που στόλιζαν την ντουλάπα μου, ή όλα τα προαναφερθέντα μαζί.

Όλα αυτά τα σημάδια του χρόνου λοιπόν, είναι αυτά που κάποιοι τρέμουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Εγώ από την άλλη, αν θέλω να είμαι ειλικρινής κυρίως με τον εαυτό μου και δευτερευόντως με εσένα που μου χαρίζεις λίγο από το χρόνο σου, διαβάζοντας τις σκέψεις μου, δεν μπορώ να πω ότι έχω αγαπήσει αυτά τα σημάδια, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πλέον, ότι τους κάνω το απαραίτητο «ghosting», που απαιτείται όταν κάτι δεν σε πολυνοιάζει, έτσι ώστε να μην με ορίζουν αυτά. Very demure, very mindful. Εντάξει και για να μην μείνεις με την απορία, τη ρίζα τη βάφω.

Εν πάση περιπτώσει, αυτές οι κάποιες προσωρινές λύσεις, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από όσους το επιθυμούν, αν η διάθεση τους εξαρτάται (και) από τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος πάνω μας, (δεν είναι δική μας δουλειά να κρίνουμε τι χρειάζεται ο καθένας για να νιώθει καλά), είναι πάντα στη διάθεση μας και θα συνεχίσουν να είναι εκεί, αν τελικά αποφασίσουμε ότι θέλουμε να κάνουμε εκείνο το baby botox. Καθώς είναι υλικά αγαθά και/ή υπηρεσίες και ως τέτοια, συνεπάγεται ότι είναι και δεδομένα. Δηλαδή, θα είναι πάντα εκεί διαθέσιμα.

Και σήμερα και αύριο και σε 2 μήνες. Και του χρόνου τέτοια μέρα, επίσης εκεί θα είναι.

Δεδομένη όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι η ύπαρξη μας.

Οι άνθρωποι προσπαθούμε (μάταια) να «σταματήσουμε το χρόνο». Παλεύουμε τόσο πολύ, να σταματήσουμε, μία διάσταση, να τη μπλοκάρουμε, ενώ ταυτόχρονα ξέρουμε πως, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν σκαρφιστούμε, ό,τι μα ό,τι κι αν επενδύσουμε, επουδενί δεν υπάρχει περίπτωση να επιτύχουμε ένα τέτοιο σκοπό. Γιατί να χολοσκάς για μία αραίωση, ή για μία ρυτίδα ή και για παραπάνω ρυτίδες; Σάμπως και δεν είναι όλοι στην ίδια φάση; Σάμπως και γλιτώνει κανείς από τη δύναμη του χρόνου; Η δύναμη του χρόνου. Αχ μακάρι να καταλαβαίναμε τη μαγεία και την ενέργεια που κουβαλάει μαζί του το πλήρωμα του χρόνου.

Θυμάμαι σε κάποια γενέθλια του μπαμπά μου (true story – ρώτησέ τον) και ενώ ζουσα ακόμα στο εξωτερικό, τον κάλεσα να του ευχηθώ και μετά από τις απαραίτητες ευχές, το απαραίτητο «μπαμπά γιορτάζεις, κέρασε με ένα 50έυρω» και τα χαχανητά με χαμόγελα ζεστά, ο ίδιος με ρώτησε: “Τελικά να είσαι νέος και τρελός; Ή να είσαι γέρος και σοφός;” Χωρίς πολλή πολλή σκέψη και όντας πολύ μικρότερη τότε, αποκρίθηκα: “Να είσαι γέρος και σοφός, γιατί σημαίνει ότι υπήρξες νέος και τρελός“.

Τι θέλω να σας πω τελικά και το πάω γύρω γύρω τόση ώρα; Θέλω ουσιαστικά, να δηλώσω ότι αισθάνομαι γαλήνη μέσα μου, σκεπτόμενη ότι, καλώς ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του πάνω μας. Δεν με αφορά πραγματικά καθόλου το ζήτημα χρόνος και σημάδια γήρατος (εντάξει ίσως όταν με πονάει η μέση να να με νοιάζει λίγο) και σίγουρα δεν με ρίχνει καθόλου ψυχολογικά. Αυτό που σίγουρα με νοιάζει όμως, είναι το να είμαι καλά, για να βλέπω αυτά τα σημάδια του χρόνου και να τα καλωσορίζω ένα – ένα και όλα μαζί.

Και να σου το πω πιο απλά, τα χρόνια υπάρχουν για να περνάνε. Εμείς, υπάρχουμε καταρχάς για να τα ζούμε και δευτερευόντως για να τα μετράμε καθώς περνάνε, σβήνοντας πολύχρωμα κεράκια πάνω σε σοκολατένιες τούρτες.

Να ‘μαστε καλά να μεγαλώνουμε λοιπόν. Και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Ω μα ναι, φυσικά και θα έρθουν.

Until we meet again…
Aspa T.