Εσύ τις “λούστηκες” τις επιλογές σου;

Εσύ τις “λούστηκες” τις επιλογές σου;

Πάλι εδώ εγώ; Άλλη δουλειά δεν έχω να κάνω; επιλογές. 

ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΕ ΦΟΥΝΤΕΣ! Αλλά η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Και έτσι επανήλθα, αλλά, δεν έχω διάθεση να ξεφύγω από το θέμα του προηγούμενου άρθρου. Το θέμα των «επιλογών» φαίνεται να έχει πολύ ψωμάκι και εγώ είμαι εθισμένη στον υδατάνθρακα.

Στο προηγούμενο άρθρο, «Είμαστε οι επιλογές μας(;)», άφησα ανοιχτό το ερώτημα. Μήπως δεν μας χαρακτηρίζουν αποκλειστικά τα όσα αποφασίζουμε; Μήπως ο χαρακτήρας μας, τα συναισθήματα μας, η στιγμή, η τύχη, ή το σύμπαν που μας βλέπει και γελάει, έχουν επίσης βάλει το λιθαράκι τους γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε;

Ο καθένας από εμάς κατέληξε στα δικά του συμπεράσματα… 

Τώρα, όμως, το πάω ένα βήμα παρακάτω και έρχομαι στο ζουμί. Πες ότι τις κάναμε τις ριμάδες τις επιλογές μας, μετά; Τι γίνεται μετά; Γιατί οι επιλογές δεν είναι μόνο του τύπου «να παραγγείλω πίτα με γύρο (ΟΧΙ σουβλάκι. Σουβλάκι είναι τα κομμάτια κρέατος που τα περνάμε σε ξυλάκι) ή πίτσα;» Υπάρχουν και άλλου τύπου επιλογές, λίγο πιο kinky που έρχονται και φέρνουν μαζί τους τυλιγμένα δώρα. Τι δώρα; Μα φυσικά τα αποτελέσματα τους. Με αυτές τις επιλογές λοιπόν, τι κάνουμε; Τις τιμάμε; τις λουζόμαστε; τις σεβόμαστε;

Τι γίνεται τέλος πάντων με το τίμημα των επιλογών και το τεφτέρι με τα “χρωστούμενα” μας; Αυτό που έρχεται με τιμολόγιο, πληρωτέο σε δόσεις σκέψεων, αναθεωρήσεων ή ένα ωραιότατο «δε γ****ται – κούκου».

Γιατί, ξέρεις, εγώ, που κατά κοινή ομολογία, είμαι ένας άνθρωπος, που τα πάντα θέλω να τα κάνω εικόνα, κάθε φορά που παίρνω μια απόφαση, σκέφτομαι ότι κάπου μακριά, κάποιος λογιστής του σύμπαντος, ας πούμε «ο κυρ- Στέφανος», με την cute καραφλίτσα του, ένα φθαρμένο καφέ κοστούμι και μυωπικά γυαλιά, ανοίγει ένα τεφτέρι και σημειώνει:

• Τίμημα επιλογών Ασπασίας : «10 μέρες νεύρα»,
• Τίμημα επιλογών Δημήτρη: «10 μέρες με γκρίνια Ασπασίας», (ΑΟΥΤΣ!)
• Τίμημα επιλογών Νικόλα: «block και άντε γεια»,
• Τίμημα επιλογών Κωνσταντίνας: «νευρική ανορεξία», (ΒΑΡΥ αλλά ρεαλιστικό)
• Τίμημα επιλογών Βασίλη : «Μόνιμο αίσθημα ανικανοποίητου»,
• Τίμημα επιλογών Σοφίας: «Έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους και τσουβάλιασμα»,

Πάμε λοιπόν να δούμε τι γίνεται με τις επιλογές που τις φορέσαμε στο κεφάλι μας, ωσάν πλουμιστά στέμματα – και μετά ανακαλύψαμε ότι ήταν μια φθηνή περούκα, που μας προκάλεσε ξηροδερμία.

Ας ξεκινήσω λέγοντας πως δεν υπάρχει δωρεάν επιλογή.

Μπορεί να μοιάζει έτσι στην αρχή, ωραία, πλουμιστή, με τη γυαλάδα της σωστής απόφασης, την αυτοπεποίθηση του “μια χαρά το σκέφτηκα, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, εγώ ξέρω“, αλλά…. αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα της πληρωμής.

Όπως όταν νομίζεις ότι, μπορείς να κόψεις μόνος σου τα μαλλιά σου αφέλειες στις 3:00 το πρωί (hey Siri play «Τρεις το πρωί» by Giorgos Mazonakis). Η επιλογή του εξαίσιου μεταμεσονύχτιου κουρέματος είναι δωρεάν – το ραντεβού στο κομμωτήριο την επόμενη μέρα όμως.. όχι.

Οι επιλογές και δη οι λάθος επιλογές έχουν επιτόκιο. Μερικές φορές, το πληρώνεις σε δόσεις. Μία μικρή δόση αμφιβολίας, όταν ξυπνάς το πρωί και αναρωτιέσαι αν όντως έκανες το σωστό. Μία μέτρια δόση πανικού, όταν αρχίζεις να βλέπεις τις συνέπειες. Και μια τελική, εξόφληση-κόλαφος, όταν συνειδητοποιείς ότι τελικά, έκανες μια τεράστια χαζομάρα, αλλά τώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σώσεις.

Και ξαφνικά, βρίσκεσαι να λούζεσαι τις επιλογές σου – και όχι με σαμπουάν για υγιή και ενυδατωμένα μαλλιά, αλλά με ένα παγωμένο reality check.

Κάποιες επιλογές μοιάζουν έξυπνες στην αρχή. Όπως:

• το “θα παραιτηθώ και θα ζήσω από την τέχνη μου” που ίσως τελικά να σημαίνει να εξαρτάσαι οικονομικά και πάλι από το μπαμπά και τη μαμά.
• Ή το ακόμα πιο φοβερό “είναι ο άνθρωπός μου – στον πρώτο χρόνο σχέσης” που σημαίνει ότι, διάλεξες να ζήσεις με κάποιον που βάζει κέτσαπ στα μακαρόνια και δεν το ξέρες.

Και μετά, η πραγματικότητα εμφανίζεται με μια μπουλντόζα. Γιατί άλλο να βλέπεις τα πράγματα σαν “μια περιπέτεια“, κι άλλο να ξυπνάς πέντε χρόνια μετά και να σκέφτεσαι ότι οι επιλογές σου τελικά να είναι τέτοιες, που εμπνέουν, μια τύπισσα να γράφει άρθρα, μέσα στο μετρό της Αθήνας.

..Plot twist…Αν με ρωτάς εμένα, δεν είναι πάντα κακό το να πληρώνεις το τίμημα. Ναι, κάποιες φορές πληρώνεις ακριβά, αλλά τις περισσότερες φορές, το κόστος είναι ταυτόχρονα και ένα καλό μάθημα. Γιατί το να λούζεσαι τις επιλογές σου, σημαίνει ότι τουλάχιστον πήρες το ρίσκο.

Και αν η ζωή είναι ένα open–bar – all you can drink, τότε τουλάχιστον δοκίμασες κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά.

Βέβαια, υπάρχει εδώ ένα tip που παρότι απλοϊκό, πολλοί δυσκολεύονται να το εφαρμόσουν. Εξηγώ: Ας υποθέσουμε ότι έκανες μία λάθος επιλογή; Ωραία; Την πλήρωσες; Εξαιρετικά. Μην το λιβανίζεις.  Προχώρα.  Ανασυντάξου και μην πελαγώνεις. Get your shit together and move on. NO DRAMA.

Τώρα θα μου πεις εσύ αν είναι τόσο εύκολο γιατί κάποιοι δυσκολεύονται. Χμμ…εγώ θα σου απαντήσω, λέγοντας σου πως, το τσιτάτο «ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ» είναι από τα αγαπημένα μου και ο νοών νοείτω.

Και γιατί επιμένω; Γιατί το πιο ακριβό τίμημα που μπορεί να σου γράψει ο Κυρ-Στέφανος στο τεφτέρι του,  είναι να χάνεις χρόνο προσπαθώντας να διορθώσεις κάτι που έχει ήδη καεί. Και αυτό είναι ένα τίμημα για όσους συνειδητά, επαναλαμβάνουν συνεχώς μια κακή επιλογή, ευχόμενοι να αλλάξει κάτι την επόμενη φορά.

Είναι σαν να κάθεσαι πάνω από ένα ταψί με μπιφτέκια που έκαψες, αναρωτώμενος αν μπορείς να τα σώσεις. Μήπως να τα ξύσεις με μαχαίρι να φύγει το κάρβουνο; Μήπως να πλάσεις νέα, γιατί είχαν προοπτική να βγουν πολύ νόστιμα;

Μην τα ξύσεις. Τα καμένα μπιφτέκια δεν θα είναι νόστιμα έστω κι αν βγάλεις την καρβουνίλα, θα συνεχίσουν να είναι καμένα μπιφτέκια. Και προφανώς μην ξαναπλάσεις. Ο χρόνος που θα σπαταλήσεις παίρνοντας το ρίσκο να σου ξανά- καούν δεν αξίζει.

Οπότε, πέτα τα και παράγγειλε πιτόγυρο.

Αν και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να συγκριθώ με τον Αίσωπο, νομίζω ότι η πιο πάνω αλληγορία μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από πολλούς και πολλές.

Οι επιλογές μας, όπου κι αν μας οδηγήσουν, όσα λάθος αποτελέσματα και/ή συνέπειες και να φέρουν είναι μαθήματα. Κουβαλάνε μαζί τους αυτό το ωραίο αίσθημα της αυτονομίας. Διώχνουν μακριά το «φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» που αν με ρωτάς είναι πολύ χειρότερο από μία λάθος επιλογή.

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Προχωράμε στα τυφλά, με οδηγό το ένστικτο και έναν καφέ στο χέρι.

Κι αν πέσουμε, πέσαμε.

Το θέμα είναι να σηκωθούμε και να πούμε “ναι, εγώ το έκανα αυτό – και ήταν χάλια”.

Τουλάχιστον μετά, θα το διηγηθούμε με αυτοσαρκασμό και ένα φινάλε που θα προσφέρει ασταμάτητο γέλιο στους κολλητούς μας.

Πάμε με λίγο Βασίλη, από το μακρινό 1982 για κλείσιμο, γιατί μπορεί εγώ να ακούω Οικονομόπουλο, αλλά η μάνα μου με μεγάλωσε με Βασίλη και θα είναι πολύ υπερήφανη γι’ αυτή την επιλογή που έκανα για φινάλε.

Until we meet again…
Aspa T.