Naughty or Nice?

Naughty or Nice?

Μια ανάσα πριν το 2025 και πάλι γυρίζω στα παλιά. Την έχω αυτή την καλή συνήθεια. 

Τώρα να σου πω όμως κάτι, με το οποίο είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου;

Όταν έχεις τις καλύτερες παιδικές αναμνήσεις, έχεις έναν παραπάνω λόγο να αναπολείς και να αναλύεις στο μυαλό σου, πως έφτασες να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα. Είμαι βέβαιη ότι θα συμφωνήσεις.

Τι σου έλεγα; Α ναι! Για τα παλιά..αλλά κυρίως για το πως τα “παλιά” διαμορφώνουν αυτό που είμαστε σήμερα.

Βάλε καφέ και δύο μελομακάρονα και ακολούθησε τις σκέψεις μου, όσο περιμένεις τον Άι Βασίλη να έρθει. (Θα έρθει. Πάντα έρχεται).

Όταν ξεκίνησα σχολείο λοιπόν, η μαμά ήθελε πάντα να εχω καλους βαθμους.

Αντίθετα ο μπαμπάς, μου έλεγε “οι βαθμοί δεν με νοιάζουν Ασπασία, φρόντισε να μην με καλέσουν ποτέ και μου πουν ότι, δεν είσαι καλό παιδί“.

“Καλό παιδί“. Πολλή γενικευμένη ευθύνη συγκεντρωμένη μέσα σε δυο μονο λεξούλες για ένα νιάνιαρο.

Και όμως, ετσι εγινε. Όπως ήθελε ο μπαμπάς. Στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, και σε αυτά τα δώδεκα χρόνια στα σχολικά έδρανα, δεν τον πήραν ποτέ τηλέφωνο από το σχολείο, να τον ενημερώσουν για κακή διαγωγή. Και ο Άι Βασίλης ερχόταν πάντα με πολλά δώρα, σαφώς γιατί ήμουν ένα καλό παιδί.

Τώρα αντιλαμβάνεσαι, ότι αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι επειδή ήμουν ένα καλό παιδί μικρή, συνεχίζω και σήμερα να είμαι αυτό το καλό παιδί με εκείνα τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έδιδε ο μπαμπάς στην έννοια “καλό παιδί“.

Γιατί όμως; Αφού τις βάσεις τις είχα. Γιατί παραστράτησα έτσι; Και αφού εγώ πλέον δεν είμαι πάντα το καλό παιδί με τους όρους του μπαμπά, γιατί ο Άι Βασίλης συνεχίζει να έρχεται; Εξηγούμαι.

Στις μέρες μας, το να είσαι καλός με όλους, πολύ συχνά μεταφράζεται, ως αδυναμία. Και σίγουρα κανείς δεν θέλει -και δεν θα έπρεπε να θέλει, αν με ρωτάς-, να τον θεωρούν αδύναμο.

Δυστυχώς ο κόσμος δεν είναι ροζ και ευτυχώς εμείς δεν είμαστε πλέον 12 ετών, για να λειτουργούμε αποκλειστικά και μόνον με όσα ο μπαμπάς και η μαμά, μας έλεγαν ότι πρέπει να κάνουμε.

Έχουμε δικά μας βιώματα, δικές μας σκέψεις και μπορούμε να κρίνουμε πως θα συμπεριφερθούμε – δεδομένων πάντοτε και των περιστάσεων-.

Εντούτοις, πιάνω αρκετές φορές τον εαυτό μου να σοκάρεται ακόμα μέχρι και σήμερα, μπροστά στην ζήλια, το κόμπλεξ, την πονηριά, την αγένεια τους απαίδευτους ανθρώπους και τις ξετσίπωτες συμπεριφορές.

Ξετσίπωτες βεβαια. Μην ταράζεστε.
Ξετσίπωτες και αναίσχυντες. Υπάρχουν πολλές τέτοιες συμπεριφορές.

Μετά όμως από αυτό το πρώτο σοκ, έρχεται η σκέψη και μετά η αντίδραση. Η οποία σαφώς είναι αποτέλεσμα μιας δράσης. Δράση – Αντίδραση.

If you know – you know.

Σε αυτές τις συμπεριφορές, και δη σαν ενήλικοι άνθρωποι, δεν θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σκύβοντας το κεφάλι και σφίγγοντας τα δόντια.

Στις αναίσχυντες συμπεριφορές, δυστυχώς και το εννοώ το “δυστυχώς“, η ευγένεια και η ταπεινότητα θα πρέπει να παραμερίζονται και την θέση τους, να παίρνουν η ευθύτητα και το θάρρος.

Αλλιώς μπρο μου, θα σε πατήσουν.

Και θα σε πατήσουν τόσο πολύ και τόσοι πολλοί, που στο τέλος θα πατάς τον εαυτό σου εσύ ο ίδιος.

Γιατί;

Γιατί θα αμφιβάλεις για την αξία σου, για τις δυνατότητες σου, αλλά ταυτόχρονα θα αναρωτιέσαι γιατί συμπεριφέρθηκαν έτσι σε εσένα το “καλό παιδί“. Και κάπως έτσι η ευθιξία και ο εγωισμός σου, θα γκρεμοτσακίζονται και θα σπάνε σε μικρά κομμάτια σαν γυάλινα χριστουγεννιάτικα στολίδια που σκάνε με φορά πάνω σε πλακάκι, κόβοντας στο τέλος εσένα.

Καθαρά μαθηματική πράξη το πιο πάνω. Καρατσεκαρισμένο: Η καλοσύνη από κάποιους και κάποιες συνήθως μεταφράζεται με αδυναμία.

Εν προκειμένω, φρόντισε να ξεδιαλέξεις ποιες και ποιοι αξίζουν να τους αντιμετωπίζεις με αγνά συναισθήματα, απαντώντας και δρώντας αυθόρμητα, χωρίς να κάνεις δεύτερες σκέψεις.

Στην συνέχεια ξεδιάλεξε και αυτούς που θα πρέπει να τους αντιμετωπίζεις και να τους μιλάς προσεκτικά και στη γλώσσα τους – θα το εκτιμήσουν κιόλας μην σου πω.

Τέλος, διαμόρφωσε μία ειδική κατηγορία, για τους ανθρώπους εκείνους τους “ένα τσικ” πιο πονηρούς. Τους ανθρώπους εκείνους που αναζητούν σημασία συνεχώς και με δόλιες συμπεριφορές μεθοδεύουν καταστάσεις ρουφώντας την θετική σου ενέργεια, όπως οι Παράφρονες στον Χάρι Πότερ.

Απ’ αυτούς τους ανθρώπους, αποσυνδέσου.

Τόλμησε να αδιαφορήσεις τόσο, που στο τέλος δεν θα μπορούν να σε επηρεάσουν συναισθηματικά.

Έχε πάντα υπόψιν σου ότι, στο τέλος της ημέρας, αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από τα παραπάνω, έχεις πάντα την επιλογή να φύγεις από μία σχέση που σε πατάνε. Δεν είσαι δέντρο.

Επειδή είναι γιορτές και παρότι κατά γενική ομολογία αυτοχαρακτηρίζομαι “nice με αρκετές πινελιές naughty όταν οι περιστάσεις και/ή οι συμπεριφορές το απαιτούν“, θα κλείσω με τους στίχους από ένα παιδικό τραγούδι, γιατί παρά τις προσωπικές ενστάσεις που έχω σε σχέση με την γενικευμένη έννοια “καλό παιδί“, πάντα και παντού, έχω καλά φυλαγμένο μέσα μου εκείνο το “καλό παιδί” του μπαμπά, αλλά το εμφανίζω μόνο σε όσους κρίνω ότι αξίζει και σε εκείνους που ξέρουν να το εκτιμούν.

I am sorry dad but i know that you are still proud of me.

“Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.
Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι”

Until we meet again..
Be Merry and Bright xx
Aspa T.