ΚΛΕΙΣΕ, ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΕΓΩ

ΚΛΕΙΣΕ, ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΕΓΩ

Παρότι παιδί των social media και μεγαλώνοντας μέσα στην άνθηση τους, είμαι από τους τυχερούς που μπορώ να νοσταλγώ πως ήταν η ζωή χωρίς αυτά – (millennial γαρ). ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ.

Facebook, Instagram, TikTok, Twitter (Χ), Pinterest, Snapchat, LinkedIn, Threads και ταυτόχρονα What’s app, Viber, Messenger, Telegram (να μην μιλήσω για τα ηλ. ταχυδρομεία) καθορίζουν καθημερινά την ζωή μας και την ψυχολογία μας.

Θα ξεκινήσω δηλώνοντας πως νιώθω ένας άνθρωπος αναλογικός, μέσα σε έναν ψηφιακό κόσμο και πως πλέον έχω βιώσει στο πετσί μου ότι η νέα πολυτέλεια είναι όντως το «εκτός σύνδεσης».

Θα συνεχίσω αποκαλύπτοντας σας, ότι με εκνευρίζει η ιδέα του να μπορεί ο οποιοσδήποτε να με βρίσκει οποτεδήποτε, Α Λ Λ Α ακόμα περισσότερο με εκνευρίζει το άγχος που βιώνω όταν εγώ ψάχνω κάποιον και δεν τον βρίσκω και σκέφτομαι ότι για να μην είναι online για αρκετή ώρα, δεν μπορεί παρά κάτι να έχει συμβεί.

DELULU, right?!

Ας προσπεράσουμε τις δικές μου φοβίες με τις οποίες ασχολείται η ψυχολόγος μου και ας εστιάσουμε στο γεγονός ότι πριν 15 με 20 χρόνια κανείς δεν θα καλούσε στο σταθερό τηλέφωνο μιας οικογένειας στις 23:32 το βράδυ, για να ζητήσει κάποιο από τα μέλη αυτής της οικογένειας, με σκοπό να σχολιάσουν κάτι για τη δουλειά, ή ένα αστείο περιστατικό στο δρόμο, ή οποιοδήποτε άλλο άσχετο γεγονός, σε συνάρτηση εννοείται με την ώρα που κάλεσε.

Βαδίζοντας προς το χειμώνα, σημειώνω ότι σύμφωνα με τη Αστυνομική Διάταξη 3 του 1996, οι ώρες μεσημβρινής και νυκτερινής ησυχίας στην Ελλάδα κατά την χειμερινή περίοδο (01/10 έως 31/03) είναι οι ακόλουθες: από 15:30 έως 17:30 και από 22:00 έως 07:30.
Nobody Gives a Fuck about this και excuse my French – εκτός αν είσαι ιδιοκτήτης μπαρ στο Περιστέρι και δεν θέλεις μπλεξίματα με τους γείτονες και κατά συνέπεια με την έννομη τάξη.

Θα μου πεις τώρα, «τι σχέση έχουν οι ώρες κοινής ησυχίας με εμάς που συζητάμε για την αδιάκοπη σύνδεση μας στα social media;» Μα το προφανές. Την αντιπαραβολής της ως άνω διάταξής με την καθημερινή ζωή. Πλέον δεν υπάρχει ποτέ ησυχία.

Δεν νομίζετε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε μία νέα μονάδα μέτρησης η οποία να μετράει την πνευματική γαλήνη; Π.χ. ο πατέρας μου, που σε ανύποπτο χρόνο μου στέλνει viber και με ρωτάει από πότε έχω αλλάξω λάδια στο αυτοκίνητο, θα χτύπαγε κόκκινο σε αυτή τη μονάδα μέτρησης.

Συνεχόμενη πληροφορία έρχεται καταιγιστικά σε όλους μας, σαν μία καταιγίδα που μας βρίσκει στην ύπαιθρο χωρίς ομπρέλα. Γινόμαστε δέκτες πληροφοριών (άχρηστων συνήθως) από συνεργάτες, φίλους, οικογένεια για τα πάντα και κάθε στιγμή της ημέρας. Πληροφορούμαστε για ειδήσεις, ανά το παγκόσμιο. 10 το πρωί, με την τσίμπλα ακόμα στο μάτι, ενημερωνόμαστε από τον πρώτο μας ξάδερφο που μένει μόνιμα στο Λονδίνο, για τη νέα του αγορά, ένα φοβερό vintage jacket που αγόρασε στο Πόρτο Μπέλο.

Εμπλεκόμαστε συναισθηματικά με πρόσωπα και καταστάσεις που είναι πολύ μακριά μας, αλλά ζούμε μαζί τους σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό της κοινωνικής δικτύωσης. Και ενώ παραθέτω όλα αυτά τα παραδείγματα, με τα οποία είμαι σίγουρη ότι θα ταυτιστείτε, αναπόλησα και θυμήθηκα ότι υπήρχε μια εποχή που μπορούσαμε απλά να «αποσυνδεθούμε».

Ήταν εύκολο για έναν απλο λόγο. Δεν υπήρχε κάτι για να συνδεθούμε.

Παρατηρώντας όμως το κέρμα από την ανάποδη όψη, αξίζει να σημειώσουμε ότι όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει η επιλογή να αποσυνδεθούμε. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, πόσο εύκολο είναι να προχωρήσουμε σε μία αποσύνδεση, ξέροντας ότι οι υπόλοιποι γύρω μας, θα παραμένουν συνδεδεμένοι; Ξέροντας ότι συνειδητά θα αποστασιοποιηθούμε από κάθε είδους διαδικτυακή αλληλεπίδραση; Μήπως υπάρχει κάποιου είδους εθισμός σε αυτή την σχέση μας με τα social media και τα apps τύπου whats app & viber; Μήπως κανείς δεν μας ζήτησε ποτέ να συνδέσουμε το email της δουλειάς στο κινητό μας τηλέφωνο; Μήπως αυτός ο εθισμός στη “σύνδεση” δεν είναι τελικά και τόσο αθώος;

Έχουμε αναλογιστεί ότι υπάρχει μία πιθανότητα εκείνη η ψυχολογική κούραση που μας προκαλείται, να μην είναι μόνο από την μαζική νέα πληροφορία που καθημερινά λαμβάνουμε άμεσα ή έμμεσα, αλλά να είναι και λόγω του άγχους της γνώσης, ότι μπορούμε να δώσουμε ένα τέλος σε όλη αυτή την παρανοϊκή υπερπληροφόρηση, αλλά δεν το κάνουμε;

Θυμάμαι παλιά, στο σπίτι, σε ώρα που εγώ και η γιαγιά είχαμε θρονιαστεί και βλέπαμε Λάμψη(!), -(αθάνατε Φώσκολε)-χτυπούσε το σταθερό τηλέφωνο μας, και θυμάμαι τη γιαγιά μου εκνευρισμένη να απαντάει και χαρακτηριστικά να λέει «Έλα, έγινε τίποτα; Ωραία. Κλείσε θα σε πάρω εγώ». Boundaries φίλε μου. Βλέπουμε «Λάμψη» και ΔΕΝ είναι η κατάλληλη ώρα να μου πεις το μακρύ σου και το κοντό σου. Αντίθετα σήμερα, ξαπλώνεις καναπέ, παρακολουθείς 3 body problem στο Netflix (γιατί Φώσκολος δεν θα ξαναϋπάρξει) και χτυπάει το κινητό. Είναι η γιαγιά. Ε, θα απαντήσεις!! Πατάς pause στη σειρά σου – γιατί όλα πλέον ελέγχονται- απαντάς στη γιαγιά σου, που σε πήρε να σου πει ότι θα φτιάξει μοσχαράκι γιουβέτσι αύριο και να περάσεις να πάρεις ταπεράκι, να μοσχομυρίσει κανέλα & γαρύφαλλο το γραφείο –να φύγει η κορπορίλα– και κάπως έτσι χάνεται η μαγεία της σύνδεσης με αυτό που παρακολουθούσες.

Ενοχλήθηκες; Όχι.
Χάλασε η στιγμή ηρεμίας σου; Ναι.
Και ξαναρωτάω. Ενοχλήθηκες; Μπορεί και ναι τελικά.

Γιατί το play στο Netflix δεν θα πατηθεί. Αντιθέτως, θα κλείσεις τη γιαγιά σου λέγοντας (πάντα) –ναι γιαγιααααα, καληνύχτα– και απευθείας σαν μαγεμένο το χέρι σου θα πατήσει το Instagram. Αν δε, κάνεις το λάθος και μπεις στο tiktok, εκεί έχεις χάσει τη μπάλα. Θα δεις δεκάδες βίντεο ανθρώπων που σου είναι άγνωστοι, αλλά παρ’ όλα αυτά θα τους παραχωρήσεις χώρο στην βραχύχρονη μνήμη σου. Μετά κάποια από αυτά τα βίντεο θα τα στείλεις σε κολλητούς και συναδέλφους, πάντα συνοδευόμενα από το απαραίτητο “ΧΑΧΑ ΕΜΕΙΣ“, “ΧΑΧΑ ΕΓΩ“, “ΧΑΧΑΧΑ ΚΛΑΜΑ” και τελικά ο τροχός γυρίζει και γίνεσαι εσύ αυτός που διαταράσσει την ηρεμία των άλλων χωρίς να το καταλαβαίνεις.

BABY IT’S NOT COOL AT ALL.

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτός ο φαύλος κύκλος είναι απόλυτα εθιστικός. Τόσο εθιστικός που μπορεί στο δικό μου μυαλό, να παρομοιαστεί με τον εθισμό στη νικοτίνη, το τζόγο, έναν παράνομο δεσμό, το αλκοόλ, τη ζάχαρη και ό,τι άλλη αδυναμία μπορεί να έχει ένα έμβιο ον.

Σαφώς όλοι είμαστε τρωτοί, αφού έχουμε αδυναμίες. Προφανώς το 2024 στον Δυτικό κυρίως κόσμο είναι αδύνατον να ζήσεις αποκομμένος από την τεχνολογία (εκτός αν είσαι Παλαιοχριστιανός). Παρ’ όλα αυτά, διορθώστε με εάν κάνω λάθος, αλλά το “μέτρο” είναι η μαγική λέξη στο κοινωνικό θέμα που πραγματεύεται το παρόν κείμενο.

«Μέτρον άριστον». Από τα πιο γνωστά ρητά, το οποίο ανήκει στον Κλεόβουλο τον Λίνδιο. Ένα ρητό το οποίο μας μαθαίνει ότι, καλό θα ήταν να αποφεύγει ο άνθρωπος τις ακρότητες και να τηρούμε το μέτρο στη ζωή μας.

Δύσκολο; Ναι.Ανέφικτο; Όχι.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα ακούσω λίγο “Are You Lost in the World like me?” από Moby.

Until we meet again…
Aspa T.