ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Δεν ξέρω πώς να το πω πιο κομψά, αλλά πραγματικά δε θέλω άλλους φίλους. Δεν αντέχω άλλες ψιλοκουβέντες, άλλες άβολες συναντήσεις για καφέ, άλλες προσπάθειες να εξηγήσω ποια είμαι, τι κάνω, πώς βρέθηκα εδώ και να φτιάχνω φιλικές σχέσεις από το μηδέν. Δεν μπορώ, ρε φίλε.

Γιατί να ψάχνω νέους φίλους, όταν έχω ήδη τους καλύτερους; Τους φίλους μου.

Τους έχω επενδύσει, με έχουν επενδύσει. Αυτούς που με έχουν δει στα πιο άθλια και στα πιο επικά μου, που ξέρουν πώς πίνω τον καφέ μου, που δεν χρειάζεται να εξηγώ κάθε γαμ@μ#νη λεπτομέρεια για να καταλάβουν πώς νιώθω. Αυτούς που όταν λέω “φίλος” δεν το λέω με τη φλου έννοια της λέξης, αλλά για τους ανθρώπους μου.

Από το “πάμε για ένα κρασί;” στο “ας συγχρονίσουμε τα timezone μας”

Έξι μήνες τώρα στη Βοστώνη και, ναι, είναι γαμ@τα, αλλά δε θα το παίξω cool. Μου λείπουν οι φίλοι μου όσο δε λέγεται. Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν απλά: πάμε για ένα κρασί; Ναι, σε δέκα λεπτά είμαι εκεί. Τώρα όμως; Τώρα παίζει ραντεβού στο Zoom, να τσεκάρουμε τις διαφορές ώρας, να κάνουμε κανονικό project management για να πετύχουμε μια απλή συνομιλία.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις νέες φιλίες μετά τα 30.

Πάει, τελείωσε. Δεν έχεις την άνεση του σχολείου, του πανεπιστημίου ή εκείνης της φάσης που όλοι είναι μπερδεμένοι και ψάχνουν ταυτότητα. Τώρα, όλοι έχουν τις ζωές τους, τις ρουτίνες τους, τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους. Και εσύ είσαι απλά ένας random νέος άνθρωπος στη ζωή τους, ένας ακόμα expat που προσπαθεί να δέσει κάπου.

“Πρέπει να κοινωνικοποιηθείς!” – Ε, όχι, δε θέλω

Και κάπου εδώ αρχίζουν οι καλοπροαίρετες (;) συμβουλές τύπου: “Μα βγες λίγο έξω, γνώρισε κόσμο, κάνε φίλους!” Λες και είναι τόσο απλό. Γιατί να μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία όταν δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να αντικαταστήσω αυτούς που έχω; Τους δικούς μου, αυτούς που καταλαβαίνουν το inside joke πριν καν το τελειώσω, αυτούς που μου στέλνουν ένα “άντε γαμ@σου” και ξέρω ότι είναι το πιο στοργικό πράγμα του κόσμου.

Και εδώ δεν είναι θέμα κοινωνικής ανικανότητας – μια χαρά βγαίνω, μιλάω, κάνω αστεία. Αλλά το commitment που χρειάζεται για να χτίσεις μια φιλία από το μηδέν στα 32 είναι άλλο level. Θέλει χρόνο, θέλει υπομονή, θέλει να φιλτράρεις αν αξίζει. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχω κουράγιο να περάσω όλο αυτό το trial period πάλι.

Προς το παρόν, κρατήστε μου μια θέση στο τραπέζι

Δεν ξέρω αν είναι θέμα φάσης, αν η νοσταλγία των 6 μηνών κάνει party ή αν απλά δεν έχω όρεξη να επενδύσω σε νέους ανθρώπους. Ίσως κάποια στιγμή αλλάξει. Ίσως κάποια στιγμή, όταν δεν θα μου λείπει η Ελλάδα σε κάθε ανάσα, να είμαι πιο δεκτική. Αλλά προς το παρόν, δε θέλω άλλους φίλους.

Θέλω τους δικούς μου. Αυτούς που όταν επιστρέψω Ελλάδα, θα με βάλουν κατευθείαν στο mood και θα είναι σαν να μην έλειψα ούτε μέρα. Αυτούς που ξέρουν ότι το τραπέζι θα είναι πάντα εκεί, με μια θέση για μένα.

Και αν κάποιος αναρωτιέται πώς νιώθω αυτή τη στιγμή, απλά βάλτε να παίζει ο Γρηγόρης Πετράκος – “Θέλω τους φίλους μου να δω“. 🎶