Ο απρόσμενος έρωτας, ένα μεγάλο ταξίδι

Ο απρόσμενος έρωτας, ένα μεγάλο ταξίδι

Τον παγωμένο Φεβρουάριο, σε ένα εξωτικό μέρος της Ασίας, αντίκρισα ένα υπέροχο βλέμμα. απρόσμενος έρωτας.

Δύo μάτια εκφραστικά. Βρισκόμουν στην Ασία για ένα σημαντικό project, όπως και εκείνη. Οι συνθήκες ήταν οι ιδανικές, το κλίμα μαγικό και η ατμόσφαιρα ανάμεσα μας εκρηκτική. Θα μέναμε δέκα μέρες. Από τη πρώτη στιγμή που την είδα, κάτι συνέβη μέσα μου. Την προσέγγισα, μιλούσαμε, γελάγαμε. Ένα όμορφο και ιδανικό ταξίδι. Στην αρχή ήμουν λιγάκι διστακτικός. Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να αφιερώνω το μυαλό μου μόνο σε εκείνη. Τελικά δεν άντεξα. Την φίλησα.

Αυτά τα χείλη. Είχαν γεύση άνοιξη. Λουλούδια, αρώματα, ηλιοβασιλέματα, μα τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούσε να υπερκεράσει το χαμόγελο της. Πως μπορεί ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια ματιά να σβήνουν τον υπόλοιπο κόσμο; Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια τρέλα, να είναι πιο όμορφα και από τα πιο ακατόρθωτα και ασυμβίβαστα όνειρα σου;

Δέκα υπέροχες μέρες γαλήνης, πάθους, χαράς, ευτυχίας.

Και ξαφνικά, περάσανε. Τελείωσαν αυτές οι δέκα μέρες. Η επιστροφή πίσω τρομακτική. Άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλη πραγματικότητα. Εκεί ήμασταν ελεύθεροι, δοσμένοι ο ένας στον άλλο. Εδώ, είμαστε φυλακισμένοι, σε συνήθειες, καταστάσεις, προσωπεία.

Θα ήταν όλα τα ίδια; Όπως εκεί;

«Δεν μένω στην Αθήνα». Ρίγος, σοκ, φόβος. Μένει σε ένα νησί λίγο μακριά από την Αθήνα. Εγώ επέστρεψα, εκείνη κάθισε παραπάνω μέρες στην εξωτική Ασία. Όσο είχα επιστρέψει, μιλούσαμε, επικοινωνούσαμε και υπήρχε ακόμα κάτι. Μια φλόγα, μια προσμονή, μια έλξη. Ανυπομονούσα να γυρίσει. Θα έμενε ένα βράδυ στην Αθήνα πριν αναχωρήσει για το νησί. Ήρθε. Μιλάγαμε, άλλα δεν βρεθήκαμε ποτέ.

Έφυγε.

Η επικοινωνία μας ελάττωσε. Παρόλο που σχεδιάζαμε σαββατοκύριακα μαζί και ταξίδια, αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Φόβος. Έπρεπε να της στείλω; Έπρεπε να πάω από το νησί; Έπρεπε να πάω να τη δω; Με έπνιγε η καθημερινότητα, χανόμουν και βυθιζόμουν στις ράγες της αέναής επανάληψης και της ατέρμονης λούπας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έκανα.

Πέρασαν μήνες. Μιλήσαμε ξανά. Με κάλεσε στο νησί. Σκέψειςπολλές. Θα είναι τα πάντα ίδια όπως τότε στη μαγευτική Ασία; Θα είμαι εγώ ο ίδιος; Θέλει πραγματικά να γίνω ένα κομμάτι της ζωής της εδώ; Που θα οδηγήσει αυτό; Φόβοι, ανασφάλειες, αναποφασιστικότητα. Σκέψεις πολλές. Ακόμα θυμάμαι, το πάθος, τη γεύση του φιλιού της, την άνοιξη. Τον έρωτα. Αχ, αυτόν τον έρωτα.

Ακόμα όμως σκέφτομαι. Να πάω;

Ο απρόσμενος έρωτας, ένα μεγάλο ταξίδι.