ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;!

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;!

Κάποτε, σε μια μακρινή εποχή που η κοινωνική δικτύωση λεγόταν “γειτονιές” και τα “λάικ” ήταν οι γειτόνισσες που κρυφοκοίταζαν από τα παντζούρια, γεννηθήκαμε εμείς οι millennials. Αυτή η γενιά θαύμα που αυτή τη χρονική στιγμή ζούμε την πιο παραγωγική και πιο θεοπάλαβη ηλικία μας (ναι έτσι είναι- μην ξινίζετε οι Gen-Z). ΚΟΣΜΟΣ.

Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και αναπτύξαμε μια χρόνια ασθένεια: την γνωστή σε όλους”Τι-θα-πεί-ο-κόσμος-ιτιδα“.

Αυτή η ασθένεια δεν ήταν κοινή γρίπη. Ήταν μια πανώλη που μεταδιδόταν από τα πιο παλιά χρόνια, από γενιά σε γενιά, κυρίως μέσω της κλασικής φράσης: *”Μην το κάνεις αυτό – τι θα πει ο κόσμος;“*
Και έτσι, από μικροί, μάθαμε να ζούμε με έναν αόρατο κριτή που κάθονταν στο καναπέ του σαλονιού μας.

Καν’ το εικόνα: Μια θεία με ρόλεϊ στα μαλλιά η οποία κρατάει ένα τετράδιο και σημειώνει κάθε μας κίνηση.

Αυτό είχε ως συνέπεια να μάθουμε να ζούμε με συνοδοιπόρους την ευθιξία και τον εγωισμό, να τα παίρνουμε όλα πολύ προσωπικά, μην μπορώντας να ανεχτούμε οποιαδήποτε κριτική και σχολιασμό από κανέναν, γιατί στο μυαλό μας αφενός τα είχαμε κάνει όλα όπως πρέπει, για να “μην πει ο κόσμος” και αφετέρου κανείς δεν δικαιούνταν να μας σχολιάσει αρνητικά σε τίποτα, αφού είχαμε κάνει τα πάντα για να μην πει τίποτα αυτός ο καρ***λης ο κόσμος (excuse my French honey!!).

Μάθαμε να μην μπορούμε να πούμε “όχι“. Μάθαμε να σκεφτόμαστε τις συνέπειες πριν πράξουμε οτιδήποτε και συνεπώς να μην πράττουμε αυθόρμητα, μάθαμε πως για να σε εκτιμούν πρέπει να δίνεις την ψυχή σου και το “είναι σου” ολόκληρο.

Μάθαμε να είμαστε people pleasers για να μην μας κρίνει ο κόσμος.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά:

– Αν φορούσα κάτι εκκεντρικό: “Τι θα πει ο κόσμος; Θα νομίσουν ότι είσαι τσίρκο;”
– Αν κάποιος κοντινός μου άνθρωπος αποφάσιζε να ακολουθήσει ένα μη συμβατικό επάγγελμα**: “Τι θα πει ο κόσμος; Θα νομίζουν ότι δεν σε σπουδάσαμε;”
– Αν απαντούσα σε κάποιον όπως του έπρεπε ένεκα κακής συμπεριφοράς του: “Μην ξεχνάς τους τρόπους σου και την καλή διαγωγή σου, να είσαι ταπεινή, για να μην έχει τίποτα να πει ο κόσμος“.
– Αν επιλέγω να μην παντρευτώ στα 25 και στα 30 και στα 35: “Δεν σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος; Θα νομίσουν ότι έχεις κάποιο πρόβλημα“.
– Αν αντιδρούσα στις εργασιακές υπερωρίες; “Κάνε υπομονή. Έτσι είναι οι δουλειές. Έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου. Τι θα πουν στο γραφείο; Θα σε περάσουν για ανεύθυνη!!”

Ο “κόσμος“, φαίνεται, να είναι μια πολυάσχολη οντότητα. Συγκεκριμένα μια πολύ απασχολημένη θεία, με πολύ τακτοποιημένα ρόλεϊ στα μαλλιά, σεμεδάκια στο coffee table και ατσαλάκωτο ταγεράκι που επαγρυπνεί και δεν παραλείπει.

Έχει γνώμη για τα πάντα: από το πώς θα φοράς το μπλουζάκι σου, μέχρι το πώς θα ζήσεις τη ζωή σου. Και εμείς, ως καλοί και ταπεινοί πολίτες, προσπαθούμε να μην την απογοητεύσουμε.

Αν είχε βιογραφικό, αυτή η θεία, – ο “κόσμος” δηλαδή – θα έγραφε:

– Επάγγελμα: Επαγγελματίας κριτής.
– Ικανότητες: Να βρίσκει λάθος σε όλα, να σχολιάζει χωρίς να ζητάει τη γνώμη σου, να κάνει υποθέσεις για την προσωπική σου ζωή και να καταλήγει πάντα σε συμπεράσματα (jump into conclusions) χωρίς να έχει ιδέα για τις πραγματικές περιστάσεις.
– Στόχος: Να σε κάνει να νιώθεις ότι η ζωή σου είναι μια διαρκής εξέταση.

Το συμπέρασμα;

Μερικοί από εμάς, κάποια στιγμή, αποφάσισαν να ξεφορτωθούν τον “κόσμο” από την πλάτη τους. Κατάλαβαν ότι ο “κόσμος” δεν πλήρωνε τους λογαριασμούς τους, δεν έκανε τις δουλειές τους, δεν ζούσε τη ζωή τους και δεν πλήρωνε τις συνεδρίες στον ψυχολόγο.

Και έτσι, μερικοί από εμάς, έδιωξαν από το σαλόνι τους την πολυαγαπημένη μας θεία και άρχισαν να ζουν με το δικό τους ρυθμό, χωρίς να ρωτάνε “Tι θα πει ο κόσμος; Τι θα πουν οι followers?“.

Βέβαια, η απελευθέρωση δεν είναι πάντα εύκολη.

Μερικές φορές, ο “κόσμος” επιστρέφει σαν επανέκδοση μιας κακής σειράς. Η θεία χτυπάει συχνά πυκνά το κουδούνι, με σαρδόνιο χαμόγελο προσφέροντας φοντάν και σ(ι)οκολατάκια.

Αλλά πλέον, απαντάμε με ένα απλό: “Κάνουμε δίαιτα” (δεν κάνουμε!!) ή “δεν τρώμε γλυκά” (τρώμε), ή “Αν θες να μας πεις γνώμη για κάτι, πήγαινε στις Μανούλες του Faceboook. Εμείς ζούμε όπως θέλουμε.(ή τουλάχιστον προσπαθούμε).”

Η εποχή του “τι θα πει ο κόσμος” ίσως να μην έχει τελειώσει, αλλά τουλάχιστον τώρα όλο και περισσότεροι ξέρουμε ότι ο “κόσμος“, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια συλλογική φαντασίωση και ίσως και λίγο μαζοχιστική φαντασίωση.

Και τελικά, αν κάποιος έχει τόσο χρόνο να σχολιάζει τη ζωή μας, ίσως να πρέπει να βρει ένα χόμπι ή φίλους ή έναν σύντροφο ή μια πιο απαιτητική δουλειά. Αλλά σίγουρα τον ελεύθερο χρόνο του και τη μιζέρια του, δεν θα τα υπερκαλύψει από εμάς. Get a life που λέμε και στο χωριό μου.

Τέλος, για να κλείσω και να παρουσιάσω τις σκέψεις μου συνολικά, θέλω να μοιραστώ μαζί σας, ότι ο εξοστρακισμός της αγχωτικής διάστασης του «τι θα πει ο κόσμος», καμία σχέση δεν έχει, με τις αξίες με τις οποίες έχει (-ή πρέπει να έχει!-) καλλιεργηθεί η κοινωνία μας.

Αυτός που έχει καταφέρει να μην τον κυριεύει η γνώμη του κόσμου, δεν συνεπάγεται ότι μπορεί να είναι προσβλητικός, παρεμβατικός, ανάγωγος, κλέφτης ή κακοποιός. Σίγουρα δεν συνεπάγεται ότι αδιαφορία για την άποψη του άποψη , ισούται με ασυδοσία και παρεμβατικότητα.

Οι κοινωνικές μας αξίες όπως η εντιμότητα, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η συνεργασία, η εργατικότητα, η κοινωνική συνείδηση, το δημοκρατικό πνεύμα, και η υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, είναι έννοιες πολύ ανώτερες από κάθε έναν από εμάς ως μονάδα.

Τώρα μην πείτε: Μία μας τα λες έτσι, μία μας τα λες γιουβέτσι. Καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ.

Και αν όχι, θα δώσω ένα βοηθητικό tip:

Η υγιής αδιαφορία για το «τι θα πει ο κόσμος» ξεκινάει με την απελευθέρωση μας από τα δεσμά της επικριτικότητας των άλλων και σταματάει εκεί που η δική μας ελευθερία να ζούμε όπως θέλουμε, επεμβαίνει στην ζωή κάποιου άλλου συνανθρώπου μας.

Και προφανώς δεν θα χαλάσω τη συνήθεια μου να κλείνω τα κείμενα μου με κάτι που μου αρέσει, είτε είναι τραγούδι, είτε είναι moto. Σε κάποιο ολονύχτιο κάψιμο μου στα social media που λες, είχα πετύχει το εξής:

I am too busy working on my own grass to notice if yours is greener.

Αν καταλάβεις τη μαγεία αυτής της φράσης και την κάνεις στάση ζωής, έχεις ήδη διανύσει τη μισή διαδρομή προς το inner peace. Έτσι λέω εγώ. Τώρα ο κόσμος δεν ξέρω τι άποψη έχει. Αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.

Until we meet again…
Aspa T.