Swipe σε ανθρώπους γίνεται (;)

Swipe σε ανθρώπους γίνεται (;)

Φτιάξε καφέ να στα πω.. Swipe.

Στα 90’s ακούγαμε συνέχεια ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Αισίως 2024 και είμαι πλέον βέβαιη ότι ο χρόνος εκτός από χρήμα, είναι και ανάλογος του τι σημαίνεις για έναν άνθρωπο.

Να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Millennials και Gen Zs ξυπνάνε, πάνε στη δουλειά, πίνουν ένα γρήγορο καφέ, ξεκλέβουν λίγα λεπτά νομιζόμενης χαλάρωσης και το απόγευμα (ίσως και βράδυ) επιστρέφουν σπίτι να ταΐσουν τις γάτες τους και να ποτίσουν το φίκο πριν ξεραθεί.

Μετά λίγο Netflix, λίγο chill, ένα σουβλάκι με τζατζίκι χωρίς σκόρδο και λίγη ή και πολλή καυλαντα ή φλερτ -όπως θες πες το-.
Instagram, Bumble, Tiktok, Tinder και ίσως και άλλα applications που δεν τα γνωρίζω ή δεν έτυχε να τα ακούσω, εκπληρώνουν την ανάγκη μας για φλερτ.

Άνθρωποι όμορφοι μέσα και έξω, που φλερτάρουν στα βουβά και για λίγο. Για λίγο. Ένα το κρατούμενο, και μπαίνω απευθείας στο ζουμί.

Αίνιγμα: Τι είναι αυτό που δύναται να το παραχωρήσουμε σε κάποιον, δεν επιστρέφει πίσω αλλά υπάρχει πάντα στο μέλλον;
Απαντώ: – Ο χρόνος –

Παραχωρείς χρόνο σε έναν άνθρωπο, επειδή θέλεις (μαγική λέξη). Για να σου μιλήσει και να εκφραστεί. Να σου χαμογελάσει. Να θυμώσει μαζί σου και να αντιδράσει. Να σου πει ένα αστείο ή να σε πληγώσει. Να μοιραστεί μαζί σου μια σκέψη που τον αγχώνει ή τον ανακουφίζει.

Και κάπως έτσι τον μαθαίνεις.

Στις μέρες μας, όχι μόνο δεν παραχωρούμε και δεν μας παραχωρείται χρόνος, αλλά κάνουμε swipe στους ανθρώπους λες και οι άνθρωποι είναι τα βαρετά stories της γνωστής influencer που μας ενημερώνει για τη νέα “υπερτέλεια” συνεργασία της. Και κάπως έτσι χάνουμε. Τι χάνουμε θα μου πεις. Μα τα αυγά και τα πασχάλια θα σου πω με πλήρη συνείδηση των λεγόμενών μου.

Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι stories για να περάσεις στο επόμενο.

Θα με ρωτήσεις -εύλογα- εσύ τώρα: γιατί να δώσεις χρόνο σε κάποιον, όταν ο επόμενος ή επόμενη περιμένει στο swipe που ακολουθεί;

Και η ιστορία συνεχίζει κάπως έτσι:

ΣΕΝΑΡΙΟ 1: Κάνεις match με κάποιον / κάποια. Λες τρεις (οριακά και δύο) σαχλές ατάκες. Κανονίζεις ποτάκι. Το ‘να φέρνει τ’ άλλο και επιστρέφεις εν τέλει σπίτι 03:00 τη νύχτα, τις πιο πολλές φορές απλά ικανοποιημένος τόσο όσο όταν πίνεις ένα δροσερό μεν ποτήρι με νερό, αλλά χωρίς να είσαι διψασμένος δε. Ξαναδιάβασε το και θα καταλάβεις το βαθύτερο νόημα.

ΣΕΝΑΡΙΟ 2: Όλη μέρα στο γραφείο, απαντάς emails, βγαίνεις για εξωτερικές δουλειές, κάνεις meetings. Το μεσημέρι κάνεις lunch break (γιατί είμεθα και ευρωπαίοι) και μιλάς, μιλάς, μιλάς, γελάς, νευριάζεις, κουτσομπολεύεις (έλα τώρα που δεν…) ΑΛΛΑ σε πόσους από αυτούς τους ανθρώπους δίνεις πραγματικά χρόνο και σημασία; Νομίζω ότι αν το σκεφτείς αντικειμενικά, ξέρεις ότι πιο συνδεδεμένος νιώθεις με τον φίκο σου, παρά με όλους αυτούς τους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν καθημερινά.

Δεν θα σου δώσω 3ο σενάριο, γιατί νομίζω ότι αν έχεις φτάσει μέχρι εδώ, έχεις καταλάβει ακριβώς που το πάω. Οφείλω όμως να το γράψω κιόλας, για την επαλήθευση. Επιφανειακές σχέσεις.

Αυτές οι σχέσεις που με ενοχλούν τόσο μα τόσο πολύ και τείνουν να γίνουν μεγαλύτερη μάστιγα και από τα crocs (no offence) με κάλτσα σε κάποιο διεθνές αεροδρόμιο. Γιατί με ενοχλούν οι επιφανειακές σχέσεις; Το γεγονός ότι αναρωτιέσαι είναι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος. Τον Αριστοτέλη τον ξέρουμε όλοι φαντάζομαι. Ο άνθρωπος λοιπόν κατά τον Αριστοτέλη είναι ον κοινωνικό και πολιτικό (άστο αυτό για όταν γνωριστούμε καλύτερα). Με αυτό το ρητό του ο Αριστοτέλης, εννοεί ότι ο άνθρωπος, έχει την έμφυτη ανάγκη να συνυπάρχει και να κοινωνικοποιείται.

Έρχεται τώρα το μανάρι απευθείας και μονολογεί. «Δεν κοινωνικοποιούμαι εγώ, που κάθε εβδομάδα γνωρίζω διαφορετικά άτομα;»
ΑΧΑ, AXA. Δεν θέλω να γίνω «θεία» και ρωτάω πολύ ειλικρινά: Μέσα από δεκαπέντε (15) ανοιχτά παράθυρα chat και τρία (μην μου πεις παραπάνω θα σοκαριστώ) ραντεβού την εβδομάδα, με διαφορετικά πρόσωπα, πως πιστεύεις ότι κοινωνικοποιείσαι ή ότι αποκομίζεις οποιαδήποτε εμπειρία από αυτό;;;

Είμαι πολύ ανυπόμονη να μου το εξηγήσεις.

Και για να κλείσω, γιατί πολυλόγησα αυτή τη φορά, σαν σοφή κουκουβάγια που θέλω να πιστεύω ότι είμαι, σας προτρέπω να τολμήσετε (έστω) και σαν πείραμα να αρχίσετε να δίνετε λίγο παραπάνω χρόνο στους ανθρώπους γύρω σας. Σε αυτούς που θεωρείτε ότι έχουν το κάτι παραπάνω. Που σας κάνουν ένα κλικ. Που χαμογελάτε όταν τους βλέπετε το πρωί στη δουλειά, ή περιμένετε ανυπόμονα μια (έστω και γραπτή) απάντηση τους.

Δώστε χρόνο σε αυτές τις προσωπικότητες που σας κεντρίζουν το ενδιαφέρον να ξεδιπλωθούν και συνδεθείτε μαζί τους αρχικά εγκεφαλικά. Είμαι σίγουρη ότι θα εκπλαγείτε.

Until we meet again…
Aspa T.