Πάρ’ το απόφαση: Μεγαλώσαμε με το “κάν’ το γαργάρα”

Πάρ’ το απόφαση: Μεγαλώσαμε με το “κάν’ το γαργάρα” και τώρα παλεύουμε με τον εαυτό μας

Λοιπόν, ας το παραδεχτούμε. Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με το μότο «κάν’ το γαργάρα» πιο συχνό από το «πιες το γάλα σου για να μεγαλώσεις». Ήταν η αγαπημένη συνταγή επιβίωσης των γονιών μας, των παππούδων μας – και δυστυχώς, έγινε και η δική μας. Ήταν το μαγικό τους ξόρκι για κάθε περίσταση: Σου έλεγαν κάτι άδικο στο σχολείο; Κάν’ το γαργάρα. Σε προσπέρασαν στη δουλειά; Κάν’ το γαργάρα. Σου έφαγε το μεγαλύτερο κομμάτι κέικ ο ξάδερφός σου; Ε, καταλαβαίνεις…

Και κάπως έτσι, φτάσαμε εμείς οι Millennials να μεγαλώνουμε παλεύοντας με μια μόνιμη εσωτερική φωνή που μας τραβάει πίσω. Τη φωνή του «κάν’ το γαργάρα».

Καλώς ήρθατε στη μόνιμη εσωτερική μάχη μας

Είναι αστείο αν το σκεφτείς. Ζούμε σε έναν κόσμο που φωνάζει από παντού: «Γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου! Μίλα! Διεκδίκησε!». Και εμείς; Κάπου ανάμεσα στην παρόρμηση να πούμε όσα νιώθουμε και τη συνήθεια να τα κάνουμε… γαργάρα, μένουμε κολλημένοι.

Γιατί, βλέπεις, η φωνή εκείνη που μας έμαθαν να ακούμε από μικροί δεν φεύγει εύκολα. Κι ενώ προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτή τη φορά θα πεις «όχι», ότι θα διεκδικήσεις, ότι θα βάλεις τα όριά σου, νιώθεις εκείνη τη μικρή σκιά να ψιθυρίζει: «Έλα τώρα, μήπως υπερβάλλεις; Μήπως να το αφήσεις καλύτερα; Μήπως να κάνεις πάλι αυτό που ξέρεις;»

Και κάπου εκεί αρχίζει το μπέρδεμα. Ξέρεις ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς, αλλά νιώθεις αυτή τη φωνή να σε τραβάει πίσω. Ξυπνάς το πρωί και κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, αλλά… ποιος είσαι πια; Ο άνθρωπος που ήθελες να γίνεις ή εκείνος που έμαθες να καταπιέζεσαι;

Ανάμεσα στο «κάν’ το γαργάρα» και το «μίλα»

Ζούμε στο πιο τεντωμένο σκοινί όλων των εποχών.

Από τη μια, το παρελθόν που μας τραβάει πίσω. Από την άλλη, η εποχή μας που απαιτεί θόρυβο, διεκδίκηση, αυθεντικότητα. Και εμείς στη μέση, σαν σχοινοβάτες που δεν ξέρουν αν πρέπει να περπατήσουν ή να καθίσουν και να περιμένουν.

Αυτή η μάχη είναι πιο δύσκολη από ό,τι φαίνεται. Γιατί δεν είναι μόνο οι εξωτερικές φωνές. Είναι οι εσωτερικές που μας σαμποτάρουν. Εκείνες που εμφανίζονται στον ύπνο σου ή όταν είσαι μόνος σου και σου λένε: «Μην το κάνεις, δεν αξίζει να μπλέξεις». Και κάπως έτσι, για άλλη μια φορά, κάνεις πίσω. Χάνεις την αυθεντικότητά σου.

Μια γενιά που διεκδικεί να ξαναβρεί τη φωνή της

Και ξέρεις κάτι; Όσο κι αν μας κουράζει αυτή η μάχη, δεν είμαστε χαμένοι. Είμαστε η γενιά που προσπαθεί να βρει τη φωνή της. Η γενιά που λέει «όχι άλλο γαργάρα». Δοκιμάζουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε. Ξέρουμε πως το να είσαι αυθεντικός δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αυτό που τελικά μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, η ερώτηση είναι απλή: Θες να ζήσεις τη ζωή σου κάνοντας γαργάρες ή να ξυπνήσεις μια μέρα, να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να πεις: «Να, αυτός είμαι!»;

Δεν είναι εύκολο. Αλλά πότε ήταν εύκολα τα ωραία πράγματα; Στο κάτω κάτω, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε μότο. Από το «κάν’ το γαργάρα» στο «μίλα, ρε φίλε». Ή, ακόμα καλύτερα, «μίλα, γιατί έτσι είσαι αληθινός». Και αυτό είναι το μόνο που μετράει.