Διακοπές Copy Paste

Διακοπές Copy Paste

Μιας και η άνοιξη είναι προ των πυλών και κάπως όλοι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε καλοκαίρι και διακοπές, σκέφτηκα να αγγίξουμε ένα θέμα, που έχω αρκετές φορές συζητήσει με τους φίλους μου.

Τις διακοπές copy paste. Τι εννοώ; Να σου εξηγήσω αμέσως.

Θυμάσαι την τελευταία φορά που πήγες διακοπές και ανακάλυψες ένα μέρος μόνος σου; Χωρίς να το έχεις δει πρώτα σε Instagram stories, TikTok βίντεο ή Google reviews; Νομίζω ότι ακόμα και οι πιο αντισυμβατικοί από εμάς, -αυτοί που απέχουν από τα social media και ζουν σε μία πραγματικότητα λίγο διαφορετική-, έχουν πέσει σε αυτή τη «λούπα» γιατί πάντα κάποιος από την παρέα θα βρεθεί να πει «μισό, να τσεκάρω google reviews».

Καλώς ήρθες λοιπόν, στη νέα εποχή του ινσταγκραμικού τουρισμού, όπου το «πάω να ζήσω κάτι μοναδικό» σημαίνει «πάω να βγάλω την ίδια φωτογραφία με άλλους 10.000 ανθρώπους» για να μην είμαι εκτός εποχής.

Θα πω την αλήθεια.

Ξεκινάω να οργανώσω ένα ταξίδι και τι κάνω; Ανοίγω Instagram, βλέπω πού έχουν πάει οι άλλοι, γκουγκλάρω “must-visit places” και αποθηκεύω TikToks με τοπικές προτάσεις. Ξαφνικά, το ταξίδι μου έχει ήδη αποφασιστεί χωρίς καμία δόση ενθουσιασμού, χωρίς εκπλήξεις και κυρίως συγκεντρωμένο σε bullet points που καθορίστηκαν από ανθρώπους που δεν ξέρω, δεν εμπιστεύομαι και δεν θα γνωρίσω ποτέ στην ζωή μου.  Παράδοξο τουλάχιστον και τόσο, μα τόσο, μίζερο.

Μόλις πατήσω το πόδι μου στο νησί ή σε πόλη εξωτερικού, έχω έναν και μόνο στόχο: Να πάω σε όλα τα hot spots. Και όχι μόνη μου φυσικά. Παρέα με όποιον δύσμοιρο με συνοδεύει και πάντα ακούει ένα ψυχαναγκαστικό «σήκω πάμε, δεν θα προλάβουμε».

Και κάπως έτσι, πάμε στην παραλία που έχω δει άπειρες φορές στα stories. Τι περιμένω να βρω; Μια απομονωμένη γωνιά, όπως τη φαντάστηκα. Χαχα, όχι.  Αντί για γαλήνη, βρίσκω ένα πλήθος ανθρώπων που προσπαθούν να τραβήξουν την ίδια “τυχαία” λήψη. Παντού λουόμενοι με ψάθινα καπέλα, λευκά φορέματα και κάποιον να φωνάζει υστερικά «Περίμενε, το κύμα δεν ήταν καλό, πάμε πάλι!». Το μόνο μοναδικό πράγμα στην παραλία; Η αγανάκτησή μου, την οποία μην γελιόμαστε την δημιούργησα μόνη μου.

Προφανώς και δεν γίνεται να φύγουμε από κανένα νησί, χωρίς να δοκιμάσουμε το φαγητό του «πιο αυθεντικού» εστιατορίου. Αυτό που έχουν προτείνει όλα τα ταξιδιωτικά accounts. Εκεί που πας γεμάτος προσδοκίες. Και τι βρίσκεις;  Μια ουρά που εκτείνεται μέχρι το δίπλα χωριό. Άτομα που φωτογραφίζουν κάθε πιάτο πριν το φάνε (και οριακά ξεχνάνε να το φάνε) και τουρίστες που προσπαθούν να προφέρουν τοπικά φαγητά με αποτυχία. «Φορ μι ουαν σαγκανακι πλιζ».

Όταν δε έρθει επιτέλους η σειρά μας, να κάτσουμε σε τραπέζι, νιώθουμε δικαιωμένοι λες και κέρδισαμε μία πολύτιμη μάχη. Μέχρι που έρχεται ο λογαριασμός και καταλαβαίνουμε ότι πληρώσαμε 20 ευρώ για μια χωριάτικη, επειδή είχε τοπική φέτα και αρμυρίκια.  Αλλά δεν βαριέσαι. Τουλάχιστον έχουμε content για Instagram, έτσι δεν είναι;(!)

Σαφώς μετά το φαγητό, δεν γίνεται να μην πάμε στο «πιο ατμοσφαιρικό μπαρ» που έχουμε δει σε αμέτρητα stories.  Παραγγέλνουμε το περίφημο κοκτέιλ που έχει ποζάρει σε 500 φωτογραφίες. Η γεύση; Gin με λίγο αέρα κοπανιστό και μια φέτα εσπεριδοειδούς. Το vibe; Τουλάχιστον 20 άτομα στο background προσπαθούν να πετύχουν τη “χαλαρή” φωτογραφία τους, ενώ έχουν αλλάξει τρεις φορές πόζα. Η εμπειρία; Ένα cringe story με τη λεζάντα “Να μείνω ή να μείνω;”. ΔΡΑΜΑ (όχι η πόλη).

Και κάπου εκεί λες να το παίξεις λίγο περιπετειώδης.  Παίρνεις θάρρος και ανακοινώνεις «Θα πάμε σε ένα μέρος που δεν έχει πάει κανείς!». Ανοίγεις Google. Αναζητάς «κρυφά spots».  Βρίσκεις άρθρα τύπου “10 μυστικά μέρη που δεν ξέρει κανείς” (δηλαδή μέρη που ξέρουν όλοι, αλλά απλά δεν έχουν τόσο καλό σήμα για stories).  Ξεκινάς με αυτοπεποίθηση, φτάνεις εκεί και… Μα τι έκπληξη! Βρίσκεις κι άλλους 30 “ψαγμένους” ταξιδιώτες που είχαν την ίδια ιδέα. Ανταλλάσσετε ματιές απογοήτευσης.

Όλοι ξέρατε ότι, το “μυστικό” είχε ήδη, διαρρεύσει.

Γυρίζεις σπίτι, αποκαμωμένος από την βιασύνη να τα προλάβεις όλα, σε αυτές τις διακοπές και ξεκινάς να ανεβάζεις stories -μην νομίσουν ότι δεν πήγες διακοπές- και τότε το συνειδητοποιείς:  Όλοι οι γνωστοί σου που πήγαν στο ίδιο μέρος, ανέβασαν ακριβώς τις ίδιες φωτογραφίες.

– Ηλιοβασίλεμα με ποτήρι στο χέρι.  

– Τοπικό φαγητό σε κεραμικό πιάτο.  

– Selfie μπροστά από κάποιο ιστορικό μνημείο.  

Μπαίνεις στα stories τους και μπερδεύεσαι. Αυτό είναι το δικό μου ταξίδι ή το δικό τους;

Μια αντίστοιχη ιστορία έζησα το καλοκαίρι του 2022 στην Τήνο. Στην Τήνο όλοι πάνε – εκεί που πάνε όλοι. Το ‘έπιασες;

Στην Τήνο κάτσαμε πέντε ημέρες. Μέσα σε αυτές τις πέντε ημέρες έβλεπα συνεχώς τα ίδια άγνωστα πρόσωπα, όπου κι αν ήμασταν. Με κάποιους από αυτούς γνωριστήκαμε κιόλας. Αφού ήταν άβολο, να βλέπεις τα ίδια πρόσωπα καθημερινά και να μην λες ούτε γεια. Και κάπως έτσι αναρωτήθηκα. «Αυτό το νησί δεν έχει τίποτα άλλο; Γιατί είμαστε παντού οι ίδιοι, λες και είμαστε χαρακτήρες video game;»

Μα φυσικά και έχει. Και αν με ρωτάς η Τήνος, είναι από τα πιο ολοκληρωμένα νησιά των Κυκλάδων. ΑΛΛΑ…. Instagram makes this counts. Π.χ.: Εάν πας για μπάνιο στο dear John και μετά δεν ανέβεις στο Ντίνο για γαριδομακαρονάδα, λένε ότι βγαίνει ένα μυθικό θαλάσσιο τέρας από τα γαλάζια νερά του Αιγαίου και σε καταπίνει.

Εντωμεταξύ, unpopular opinion, για μένα και ο Ντίνος και το dear John είναι κάτω του μετρίου… αλλά εντάξει – μην βαράτε- αυτά είναι γούστα.

Και κάπως έτσι, μετά από αυτό το concept της Τήνου, ξενέρωσα.

Αισθανόμουν ένα πρόβατο που πάει, όπου του έχουν καθορίσει να πάει. Επιλογή μου ήταν φυσικά, αλλά μέχρι τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Και κατόπιν αυτής της συνειδητοποίησης, θυμήθηκα τα μακρινά 90s’ όταν ο πατέρας μου έβαζε βενζίνη super, στο sport μπορντό Golf με το αυτοκόλλητο του PLAYBOY και ξεκινούσαμε χωρίς GPS, χωρίς κράτηση, χωρίς προσδοκίες.

Μας φόρτωναν μαζί με τα μπαγκάζια μας και ξεκινάγαμε για διακοπές, χωρίς ουσιαστικά να ξέρουμε που ακριβώς πηγαίνουμε. Ξέραμε στο περίπου. Δηλαδή ξέραμε ότι θα πάμε Πελοπόννησο, αλλά δεν είχαμε ιδέα, εάν θα καταλήγαμε Φοινικούντα ή Καλαμάτα. Ξέραμε ότι θα πάμε Κεφαλονιά αλλά, στο τέλος μπορεί και να καταλήγαμε στην Ιθάκη.  Εννοείται ότι δεν είχαμε «κλείσει» κανένα ξενοδοχείο. Παρκάραμε έξω από όποιο ξενοδοχείο γυάλιζε στους μεγάλους, έβγαιναν έξω ρωτούσαν για τιμές και διαθεσιμότητα, εμείς στο πίσω κάθισμα αγωνιούσαμε αν θα μας πάνε κάπου με πισίνα και κάπως έτσι, εάν είχαμε deal, είχαμε φτάσει στον προορισμό μας.

Και πραγματικά ήταν τόσο ξέγνοιαστο, όλο αυτό.

Ε κάπως έτσι, οριοθέτησα και εγώ πόσο θα ασχολούμαι πλέον με την οργάνωση ταξιδιών. Στις τελευταίες μου  διακοπές μου, δεν τσέκαρα Instagram για προτάσεις. Δεν ακολούθησα TikTok guides και δεν έψαξα το καλύτερο εστιατόριο στο Google. Πήγα όπου μου άρεσε, έφαγα όταν πείνασα και ξαπόστασα όπου μου γυάλισε στο μάτι.

Ίσως σε επόμενες διακοπές βρεθώ σε ένα άθλιο ταβερνάκι που δεν έχει καλές κριτικές.  Ίσως χαθώ σε ένα μονοπάτι που δεν υπάρχει στο TripAdvisor.  Ίσως βρω το δικό μου αγαπημένο σημείο, που δεν θα έχει εμφανιστεί ποτέ σε Instagram post.

Ήξερα ότι, αυτό σημαίνει πως δεν θα έχω πάει εκεί που όλοι προτείνουν να πάω και ίσως αυτό με άγχωσε λίγο, γιατί πάθαινα FOMO (fear of missing out).  Αλλά ξέρεις κάτι; Ήταν πραγματικές διακοπές. Και αυτό, φίλε μου, δεν θα το βρεις σε κανένα story.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν έχει σημασία αν πήγες στο πιο hot spot του καλοκαιριού ή σε μια παραλία χωρίς σήμα. Πήγαινε κάπου χωρίς να το έχεις ψάξει. Φάε εκεί που σου γυάλισε, όχι εκεί που «πρέπει». Κολύμπα χωρίς να σκέφτεσαι αν το φόντο είναι instagrammable. Μείνε στην παραλία μέχρι το βράδυ και διάβασε ένα βιβλίο χωρίς να αγχώνεσαι αν θα φας αρμυρίκια με pesto και κολοκυθοανθούς αλά πολίτα.

Ζήσε τις στιγμές χωρίς να τις εγκρίνει το feed. Γιατί στο τέλος της ημέρας, οι καλύτερες αναμνήσεις είναι αυτές που δεν χρειάστηκαν φίλτρο για να φανούν ωραίες. Και αν κάποιος σου πει ‘Μα καλά, πού πήγες διακοπές;’ με ύφος σαν να έλειψες από το πιο hot event του καλοκαιριού, απάντησέ του, με ένα χαμόγελο. Γιατί εσύ δεν έζησες το καλοκαίρι κάποιου άλλου.

Έζησες το δικό σου σιγοτραγουδώντας «τόσα καλοκαίρια μου ‘χαν φύγει από τα χέρια»…

Until we meet again… xx
Aspa T.