Το Jet Lag δεν είναι μόνο σωματικό

Το Jet Lag δεν είναι μόνο σωματικό

Το jet lag είναι βασανιστήριο. Όχι μόνο το κλασικό, αυτό που σε κάνει να ξυπνάς στις 4 το πρωί σα να σε βαράνε ξυπνητήρια μέσα στο κεφάλι σου, αλλά κι αυτό το άλλο, το πιο ύπουλο. Το πολιτισμικό. Το κοινωνικό. Το ψυχολογικό. Γιατί άλλο να πετάς με αεροπλάνο 10 ώρες κι άλλο να νιώθεις ότι έκανες χρονικό άλμα σε μια εντελώς άλλη ζωή.

Και δεν είναι απλά ότι πήρες το αεροπλάνο και ξαφνικά βρίσκεσαι σε άλλη ήπειρο. Είναι ότι η ζωή σου, όπως την ήξερες, είναι ακόμα εκεί, στην παλιά ζώνη ώρας, στις παλιές σου συνήθειες, στους φίλους που συνεχίζουν να πηγαίνουν στα ίδια στέκια χωρίς εσένα. Και εσύ; Είσαι σε μια πόλη που προσπαθεί να σε ρουφήξει στους ρυθμούς της.

Δύο παράλληλα σύμπαντα

Το πιο κουλό;

Ενώ προσπαθείς να εγκλιματιστείς στο νέο σου περιβάλλον, δεν σταματάς να συγκρίνεις. Ο καφές εδώ είναι χάλια, αλλά τουλάχιστον είναι τεράστιος και σε ξυπνάει με τη μία. Στην Ελλάδα γελούσαμε με τα πάντα, εδώ όμως έχουν κάτι ωραία ψαγμένα debates που σου καίνε τον εγκέφαλο. Στη Βοστώνη όλοι μιλάνε για δουλειές, στην Αθήνα μιλούσαμε για το πού θα πάμε το βράδυ – αλλά δεν είναι κακό, γιατί εδώ μαθαίνεις πράγματα που δεν είχες φανταστεί καν.

Διπλή ζωή, δύο ρυθμοί, δύο παράλληλα σύμπαντα που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Και μέσα σε όλο αυτό, εσύ να προσπαθείς να ενώσεις τις δύο εκδοχές σου: αυτή που άφησες πίσω και αυτή που πρέπει να επιβιώσει εδώ.

Όλα αλλάζουν, εκτός από εσένα

Το πιο περίεργο με όλο αυτό δεν είναι μόνο η αλλαγή του τόπου – είναι ότι εσύ, εσωτερικά, παραμένεις ο ίδιος.

Ακόμα κι όταν όλα γύρω σου αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ο εγκέφαλός σου προσπαθεί να κρατήσει μια σταθερά. Και τι κάνει; Παίζει replay τις ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά: «Τι να κάνουν άραγε οι φίλοι μου τώρα;», «Άραγε το τάδε μαγαζί στην Αθήνα είναι ακόμα ανοιχτό;», «Μήπως πρέπει να στείλω ένα μήνυμα, έτσι, για να νιώσω ότι δεν είμαι εντελώς αποκομμένος;»

Αλλά το πιο αστείο – ή τραγικό, ανάλογα με τη μέρα – είναι ότι και αυτοί συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά, χωρίς εσένα. Όπως κι εσύ συνεχίζεις τη δική σου, χωρίς αυτούς. Και όσο κι αν πονάει αυτή η συνειδητοποίηση, είναι και λίγο απελευθερωτική. Γιατί σημαίνει ότι τελικά μπορούμε να υπάρχουμε, να εξελισσόμαστε, να προχωράμε – ακόμα κι αν ο χάρτης μας έχει αλλάξει.

Η φάση είναι μπερδεμένη

Στη θεωρία, μια νέα ζωή σε μια νέα χώρα ακούγεται σαν κάτι εξαιρετικά exciting. Στην πράξη, έχει τις στιγμές του, αλλά η προσαρμογή είναι σαν το loading bar που κολλάει στο 97%. Από τη μία, τρως φουλ γερές φάπες νοσταλγίας, από την άλλη, σου αρέσει που εξερευνάς νέα πράγματα. Μία μέρα σκέφτεσαι «τί κάνω εδώ, να γυρίσω πίσω», την επόμενη σκέφτεσαι «ρε φίλε, είμαι σε μία από τις πιο συναρπαστικές πόλεις του κόσμου, ό,τι θέλω μπορώ να κάνω».

Και όσο περνάει ο καιρός, αρχίζεις να το καταλαβαίνεις: δεν χρειάζεται να απορρίψεις τη μία ζωή για να αγαπήσεις την άλλη.

Αρχίζεις να βρίσκεις τη χαρά σε μικρές νίκες. Στο ότι ανακάλυψες ένα καφέ που δεν είναι Starbucks και όντως φτιάχνει καλό εσπρέσο. Στο ότι δεν χαώνεσαι πια στο μετρό. Στο ότι βρήκες εκείνο το μαγαζί με τα καλά bagels και πλέον έχεις μια μικρή, δική σου ρουτίνα. Είναι κάτι ασήμαντο στην παγκόσμια κλίμακα, αλλά στο δικό σου σύμπαν, αυτά τα μικρά πράγματα είναι που αρχίζουν να κάνουν το άγνωστο να μοιάζει λίγο πιο οικείο.

Βρίσκοντας ρυθμό

Το cultural jet lag κάποια στιγμή κοπάζει, και μετά μένεις εσύ και η καινούργια σου καθημερινότητα. Όχι όπως ήταν παλιά, αλλά όπως είναι τώρα. Που μαθαίνεις νέα μέρη, βρίσκεις τα δικά σου στέκια, κάνεις φίλους που δεν το περίμενες, και τελικά ανακαλύπτεις ποια έκδοση του εαυτού σου γουστάρεις περισσότερο.

Και κάπου εκεί, συνειδητοποιείς ότι η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο.

Δεν είναι «Αθήνα ή Βοστώνη». Δεν είναι «παλιά ή νέα ζωή». Είναι όλα μαζί, ανακατεμένα, σε ένα μεγάλο μπλέντερ αλλαγής που τελικά βγάζει κάτι καινούργιο.

Ένα καινούργιο «εσύ» που, όσο κι αν ζορίζεται, κάπου μέσα του ξέρει πως δεν είναι ανάγκη να επιλέξει. Μπορεί να τα έχει όλα.