Αίγινα: Το καλοκαιρινό καταφύγιο της ζωής μου

Ας πούμε τα πράγματα όπως είναι. Αίγινα. Το νησί που μου έχει χαρίσει τις πιο γαμάτες καλοκαιρινές αναμνήσεις ever. Από παιδάκι μέχρι τώρα, είναι το μέρος που νιώθω ότι όλα είναι όπως πρέπει. Για πάμε να δούμε γιατί.

Παιδική κατασκήνωση στον Τούρλο

Πρώτη φάση: παιδική κατασκήνωση στον Τούρλο. Ναυτική βάση, μυρωδιά από πεύκα και ατελείωτα παιχνίδια στην παραλία. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Φιλίες που κρατάνε ακόμα, βραδινές περιπέτειες και άπειρο γέλιο. Κάθε καλοκαίρι και μια καινούργια ταινία, με πρωταγωνιστές εμάς.

Νεανικά χρόνια: Ξεφάντωμα και ελευθερία

Μεγαλώνοντας, η Αίγινα έγινε ακόμα πιο σημαντική. Ο κολλητός μου είχε σπίτι εκεί και οι πρώτες διακοπές χωρίς γονείς έγιναν πραγματικότητα. Νυχτερινά μπάνια, μεθύσια, καφέδες στη Ρέμβη και ατελείωτες συζητήσεις κάτω από τις φυστικιές στο κτήμα του Όθωνα. Ήταν η εποχή που τα τσιγάρα γύριζαν και κατέληγαν σε ιστορικούς εμετούς και τα καμμένα πόδια της Εβελίνας από τις εξατμίσεις ήταν θέμα συζήτησης για καιρό.

Και μετά έρχονται οι έρωτες. Εκείνα τα καρδιοχτύπια, τα κρυφά φιλιά και οι μεγάλες βόλτες στην παραλία. Έρωτες που ζήσαμε με πάθος και μας σημάδεψαν για πάντα. Δεν ήταν απλά καλοκαιρινοί έρωτες, ήταν στιγμές που μας έκαναν να νιώσουμε ζωντανοί.

Η ομορφιά της Αίγινας

Η Αίγινα είναι πανέμορφη. Γραφικές παραλίες, ήσυχοι οικισμοί, παραδοσιακά ταβερνάκια και μοναδική ατμόσφαιρα. Κάθε γωνιά του νησιού έχει τη δική της ιστορία. Όταν βρίσκομαι εκεί, νιώθω πως ο χρόνος σταματάει. Είναι οι βόλτες, οι βουτιές στα καταγάλανα νερά και τα βράδια με καλή παρέα και γέλια. Είναι το μέρος που μπορώ να χαλαρώσω και να είμαι ο εαυτός μου, μακριά από τις έννοιες και τις πιέσεις της καθημερινότητας.

Δε θα σχολιάσω, βέβαια, ότι τα τελευταία χρόνια, η Αίγινα έχει γίνει υπέρ το δέον διάσημη. Ορδές τουριστών κατακλύζουν το νησί και πολλές φορές νιώθω ότι χάνεται η μαγεία που είχα συνηθίσει. Εμείς οι ημι-ντόπιοι, που ξέρουμε κάθε γωνιά και κάθε παραλία, βρίσκουμε όλο και πιο δύσκολο να απολαύσουμε το νησί μας όπως γουστάρουμε. Η ηρεμία και η γαλήνη που κάποτε ήταν δεδομένα, τώρα είναι σπάνια.
Παρ’ όλα αυτά, η Αίγινα θα είναι πάντα ο δικός μου καλοκαιρινός παράδεισος. Ακόμα και με τις αλλαγές και την τουριστική κίνηση, οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα που έχω για αυτό το μέρος δεν θα αλλάξουν ποτέ. Είναι το μέρος που με μεγάλωσε, με έμαθε να αγαπάω, να γελάω, να ζω. Και όσο κι αν αλλάξει, πάντα θα βρίσκω τρόπους να απολαμβάνω την ομορφιά και τη μαγεία της, ακόμα κι αν πρέπει να την ανακαλύψω από την αρχή.

Και κάθε φορά που πρέπει να φύγω από εκεί, νιώθω αυτή τη γλυκιά νοσταλγία που κοιτάζω το ρολόι και προσπαθώ να προλάβω τον τελευταίο Ποσειδώνα των 21:00. Όμως, μέσα μου ξέρω πως μια μέρα θα είμαι εκεί για πάντα, χωρίς να χρειάζεται να ανησυχώ για το πλοίο της επιστροφής. Ονειρεύομαι τη μέρα που θα ξυπνάω κάθε πρωί και θα αναπνέω τον καθαρό αέρα της Αίγινας. Που θα πίνω τον καφέ μου στη Ρέμβη χωρίς να κοιτάζω το ρολόι και θα απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα από το κτήμα του Όθωνα.

Που οι φιλίες και οι έρωτες θα συνεχίσουν να ανθίζουν, χωρίς την πίεση του χρόνου.

Έτσι, κάθε φορά που επιστρέφω στην Αίγινα, ξέρω ότι θα βρω μια κομμάτι του εαυτού μου που δεν χάνεται ποτέ. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, η Αίγινα δεν είναι απλά ένα μέρος. Είναι ένα κομμάτι της καρδιάς μου.