Τι κάνεις εσύ εδώ;

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΔΩ?

Στον παράξενο κόσμο του να μην ξέρεις τι ακριβώς ήρθες να κάνεις εδώ – σε αυτό ακριβώς τον κόσμο, βρίσκομαι τα τελευταία 32 χρόνια και μεταξύ μας μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η διαδρομή μου μέχρι εδώ δεν ήταν λιγότερο από μια τρελή περιπέτεια. Ναι, εκείνη η επιδίωξη για έναν σκοπό, ένα όνειρο, μια απάντηση στο τεράστιο ερώτημα «γιατί είμαι εδώ;» με έχει κάνει να χάσω την ψυχραιμία μου περισσότερες φορές απ’ όσο μπορώ να μετρήσω.

Έλα τώρα, όλοι έχουμε ακούσει αυτές τις ιστορίες με παιδιά που από την πρώτη τάξη ξέρουν τί, πως και γιατί θέλουν να γίνουν: γιατροί ή αστροναύτες. Και εγώ; Εγώ, θα μπορούσα να γεμίσω έναν ολόκληρο κατάλογο με όλα όσα θα μπορούσα να είμαι και να κάνω. Δικηγόρος, χορεύτρια, μαγείρισσα και άλλα πολλά και όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα. – Γίνεται? – Γίνεται! Όλα αυτά ήταν όνειρα, έντονα και ζωντανά, που καθώς μεγάλωνα, ένιωθα την πίεση να “επιλέξω” -και αυτή η επιλογή με ξεθέωνε.

Έχω φτάσει, που λες, σε σημείο να αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια μυστική συνταγή επιτυχίας που όλοι οι άλλοι γνωρίζουν εκτός από εμένα για αυτή τη συνεχή αναζήτηση για το “τέλειο” επάγγελμα ή σκοπό της ζωής.

Γιατί πρέπει να επιλέξουμε μια μόνο διαδρομή; Στον κόσμο μας, όπου οι ταμπέλες και οι κατηγορίες κυριαρχούν, η ιδέα του να είσαι μόνο ένα πράγμα φαίνεται περιοριστική. Και έτσι, ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι την ομορφιά στο να εξερευνώ, να πειραματίζομαι, να ζω πολλές ζωές σε μία. Και εν τέλει, αυτό που αρχικά με ξεθέωνε, τώρα αρχίζει να μου φαίνεται σαν η πιο γνήσια μορφή ελευθερίας. Πόσο τυχεροί είναι εκείνοι που ξέρουν από μικροί τι θέλουν να κάνουν; Αλλά πόσο τυχεροί είμαστε κι εμείς που έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε διάφορες πλευρές του εαυτού μας; Να ζήσουμε σε μια σταθερή κατάσταση ανακάλυψης, χωρίς ποτέ να σταματάμε να μαθαίνουμε, να αναπτυσσόμαστε, να εξελισσόμαστε.

Τώρα πια, έχω καταλήξει σε μια γλυκιά συμφωνία με την αβεβαιότητα. Έχω αποδεχτεί ότι δεν χρειάζεται να έχω όλες τις απαντήσεις. Ότι είναι εντάξει να αναρωτιέσαι, να αμφιβάλλεις, να προσπαθείς και να αποτυγχάνεις. Και μέσα από όλα αυτά, βρίσκω τον πραγματικό μου εαυτό.

Μπορεί να μην ξέρω ακριβώς γιατί είμαι εδώ, αλλά αυτό δεν με κάνει να νιώθω πλέον χαμένη. Αντίθετα, με κάνει να νιώθω ζωντανή. Κάθε νέα εμπειρία, κάθε αποτυχία και κάθε αλλαγή πορείας είναι ένα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την ιδιαίτερη ζωή μου. Έχω αρχίσει να βλέπω την αξία στο να είμαι μια χαοτική συλλογή από ενδιαφέροντα, δεξιότητες και πάθη που δεν ταιριάζουν πάντα μαζί. Έχω καταλάβει ότι αυτό είναι το δικό μου “γιατί” σε αυτόν τον κόσμο: να εξερευνώ τον πλούτο της ανθρώπινης εμπειρίας στις πολλές της μορφές.

Και τώρα, κοιτάζοντας πίσω σε όλες τις φορές που ένιωσα “το χάος”, βλέπω ένα μοτίβο ομορφιάς και μάθησης. Κάθε “ξεθέωση” ήταν μια ευκαιρία για να μάθω κάτι νέο για τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου. Κάθε απογοήτευση με έκανε πιο δυνατή, κάθε αποτυχία με έκανε πιο σοφή, και κάθε αλλαγή με προκάλεσε να αναπτυχθώ με τρόπους που ποτέ δεν θα φανταζόμουν ποτέ.

Έχω αρχίσει να βλέπω τον εαυτό μου, όχι ως ένα στατικό ον με έναν μοναδικό σκοπό, αλλά ως έναν εξελισσόμενο άνθρωπο με αμέτρητες δυνατότητες.

Και σε ρωτώ, λατρεία μου, στο τέλος, τι είναι αυτό που έχει σημασία στο μεγάλο ερώτημα της ζωής;

Αυτό που μετράει πραγματικά είναι οι εμπειρίες που συγκεντρώνουμε καθώς προσπαθούμε να την ανακαλύψουμε. Είναι οι άνθρωποι που συναντάμε, οι στιγμές που μοιραζόμαστε, και τα μαθήματα που μαθαίνουμε. Η δική μου «ξεθέωση» με οδήγησε να καταλάβω ότι ο σκοπός μπορεί να μην είναι κάτι που βρίσκεις μια φορά και για πάντα. Αντίθετα, είναι κάτι που δημιουργείς και επαναπροσδιορίζεις συνεχώς, μέσα από τις επιλογές σου, τις πράξεις σου και τα πάθη σου – και έχω πολλά!