Μόδα: Από την υπερκατανάλωση στην συνειδητή επιλογή
Αλλαγή σεζόν. Ένα μικρό έπος από “δουλειές” που πρέπει να γίνουν πριν μπούμε σε φθινοπωρινούς ρυθμούς και vibes. Η χειρότερη από όλες, τουλάχιστον για μένα (και φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη), είναι η “αλλαγή” των ρούχων – το να φυλάξω τα καλοκαιρινά και να φέρω μπροστά τα χειμερινά. Μόδα.
Καθώς το έκανα για ακόμη μια φορά φέτος, άρχισα να σκέφτομαι τι πραγματικά σημαίνουν όλα αυτά τα ρούχα και πόσο αναγκαία είναι αυτή η συσσώρευση.
Στεκόμουν μπροστά στην ντουλάπα μου, κοιτάζοντας τα ρούχα που είχα αγοράσει πριν κάποιους μήνες. Ήταν γεμάτη χρώματα, φορέματα, μπλούζες που κάποτε με ενθουσίαζαν. Όμως, αυτή τη φορά, κάτι είχε αλλάξει. Ένιωθα άβολα. Όλα αυτά τα ρούχα, που κάποτε με έκαναν να νιώθω όμορφα, τώρα φάνταζαν ξένα. Δεν ήταν μόνο τα ρούχα, ήταν και η αίσθηση πως κάτι υπήρχε πίσω από αυτά που δεν είχα συνειδητοποιήσει.
Άρχισα να σκέφτομαι. Γιατί αγόραζα τόσα πολλά;
Κάθε εβδομάδα έβλεπα νέες τάσεις, νέες προσφορές που υπόσχονταν την επόμενη τέλεια εμφάνιση. Κάθε φορά που έβλεπα κάτι καινούργιο, ένιωθα την ανάγκη να το αποκτήσω. Η απόλαυση της στιγμής που κρατάς κάτι φρέσκο και μοντέρνο στα χέρια σου είναι μοναδική. Αλλά τώρα, κοιτάζοντας όλα αυτά τα ρούχα στοιβαγμένα στην ντουλάπα, αναρωτήθηκα: πραγματικά τα χρειαζόμουν;
Η πρώτη συνειδητοποίηση
Δεν ήταν μόνο η κατανάλωση που με ανησύχησε. Ένα απόγευμα, καθώς περιηγούμουν στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο για την ταχεία μόδα (fast fashion) και τις συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια όπου παράγονται αυτά τα φθηνά ρούχα. Οι ιστορίες ήταν σοκαριστικές: άνθρωποι που δουλεύουν ατελείωτες ώρες για ελάχιστα χρήματα, σε συνθήκες που δύσκολα μπορούσα να φανταστώ. Και τότε κατάλαβα: κάθε φθηνό ρούχο που είχα αγοράσει δεν είχε μόνο χρηματικό κόστος, είχε και ανθρώπινο κόστος.
Άρχισα να βλέπω τα ρούχα μου διαφορετικά. Δεν ήταν απλά κομμάτια ύφασμα ή τρόποι να εκφράσω το στυλ μου. Ήταν το αποτέλεσμα μιας βιομηχανίας που εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους και καταστρέφει το περιβάλλον. Κάθε φορά που φορούσα κάτι, αναρωτιόμουν ποιος το είχε φτιάξει και κάτω από ποιες συνθήκες.
Η αλλαγή
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα είδος αφύπνισης.
Δεν μπορούσα πλέον να συνεχίσω να αγοράζω ρούχα με τον ίδιο τρόπο. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να αλλάξω τα πάντα μόνη μου, αλλά μπορούσα να αλλάξω τις δικές μου επιλογές. Ξεκίνησα να αναζητώ βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις: ρούχα από μάρκες που σέβονται τον πλανήτη και τους ανθρώπους που δουλεύουν για αυτές, μεταχειρισμένα κομμάτια που είχαν ήδη μια ιστορία, και τοπικούς παραγωγούς που δίνουν έμφαση στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν εύκολο. Υπήρχαν φορές που η επιθυμία να αγοράσω κάτι καινούργιο επέστρεφε, ειδικά όταν έβλεπα τις φίλες μου να ακολουθούν τις τελευταίες τάσεις ή όταν οι διαφημίσεις με δελέαζαν με εκπτώσεις. Όμως, πλέον είχα επίγνωση του τι πραγματικά σημαίνει κάθε αγορά μου.
Η νέα μου προοπτική
Καθώς άλλαξα τον τρόπο που σκέφτομαι για τα ρούχα, άλλαξε και η σχέση μου με τη μόδα. Δεν είναι πια απλά μια επιφανειακή απόλαυση. Τώρα, όταν επιλέγω να αγοράσω κάτι, το κάνω συνειδητά. Ξέρω την αξία του – όχι μόνο την τιμή που γράφει το καρτελάκι, αλλά και την ιστορία που κουβαλάει.
Αυτό το ταξίδι μου έδειξε ότι η υπερκατανάλωση δεν είναι απλώς ζήτημα επιπολαιότητας. Είναι το αποτέλεσμα ενός συστήματος που μας ενθαρρύνει να αγοράζουμε χωρίς να σκεφτόμαστε. Όμως, μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το σύστημα, ξεκινώντας από τις δικές μας επιλογές. Και αν με ρωτήσεις τώρα, νιώθω πιο σίγουρη και πιο όμορφη από ποτέ, γιατί κάθε ρούχο που φοράω έχει νόημα. Δεν είναι μόνο στυλ, είναι και αξία.
Η ντουλάπα μου μπορεί να μην είναι πια γεμάτη με τόσα πολλά ρούχα, αλλά κάθε κομμάτι που επιλέγω έχει σημασία. Και αυτό, για μένα, είναι το μεγαλύτερο κέρδος.
Leave feedback about this
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.